ديوان صائب

سر زلف پريشاني دماغ من کجا دارد؟
که در مغز نسيم مصر زنداني بودبويش

ميان گوهر وآيينه صحبت در نمي گيرد
نگه دارد چسان خود راعرق برصفحه رويش

برتو دوزخ شده از کثرت عصيان آتش
ورنه در چشم خليل است گلستان آتش

در ته دامن فانوس گريزد صائب
بس که داغ است ازان چهره خندان آتش

بلبلي را که شکسته است ازو در دل خار
مي جهد آتش گل چون شرر ازمنقارش

گلشني راکه بود ديده گلچين در پي
مژه برهم نزند خار سر ديوارش

در نقاب است و نظر سوز بود ديدارش
آه ازان روز که بي پرده شود رخسارش

صائب از بوسه آن لب، دهني شيرين کن
تانگشته است نهان در پر طوطي شکرش

بي نيازي است محبت که به تکليف گناه
دست در گردن يوسف نکند زنجيرش

جز دهان توکه در سبزه خط پنهان شد
نکته اي نيست که پوشيده کندتفسيرش

آتشين لعل لب يار فروغي دارد
که سخن همچو گهر آب شود در دهنش

گر چه در بسته به يک کس نگذارند بهشت
چه بهشتي است گذارند حريفان به منش

در حريم صدفش گوهر بينايي نيست
دل هر کس که نيفتاده به چاه ذقنش

سرو قدي که من از جلوه او پامالم
آسمان سبزه خوابيده بود در چمنش

بوي مشک ازنفس سوخته اش مي آيد
در دل هرکه کند ريشه خط مشکينش

آتشي هست نهان در دل صائب که مدام
مي چکد خون چو کباب ازنفس رنگينش

گريه ساخته در انجمن عشق مکن
بيش ازين دانه پوسيده به دهقان مفروش

درکرم ساغر اگر هست زمينا در پيش
ابر ازبخشش درياست ز دريا درپيش

روز محشر نکشد خط زخجالت به زمين
شرمگيني که فکنده است سراينجا در پيش

حسن غافل نتواند ز دل روشن شد
دارد آيينه شب و روز خود آرا در پيش

قلم مشق جنون بود مرا هر سر موي
بود روزي که مرا صفحه صحرا در پيش

هر نهالي که درين باغ کند قامت راست
سرخطي دارد ازان قامت رعنا در پيش

پرده خواب شود هرچه ز اوراق نهد
بجز از نامه خود، ديده بينا در پيش

همه دانند که مطلب زدعا آمين است
اگر افتاد ز خط زلف چليپا در پيش

صائب امروز محال است نفس راست کند
عاقلي را که بود محنت فردا در پيش