ديوان صائب

گرچه مطلب نيست در پيغام دردآلود من
خجلتي دارم،که نتوان گفت، از پيغام خويش

قوت گوياييي تا در زبان خامه هست
ثبت کن بر صفحه ايام صائب نام خويش

مي شود گنجينه گوهر حريم سينه اش
مي کشد چون کوه هرکس پاي در دامان خويش

از دلم شد خارخار شادماني ريشه کن
غنچه تا زد غوطه در خون ازلب خندان خويش

يوسفستان است عالم برنظر پوشيدگان
در بهشت افتاده ام از ديده حيران خويش

جمع سازد برگ عيش ازبهر تاراج خزان
در بهار آن کس که مي بندد دربستان خويش

چون شرر صائب نثار آتشين رويي نما
در گره تا چند خواهي بست نقد جان خويش ؟

شکوه خونين تراوش مي کند بي اختيار
نيست ممکن در گره چون نافه بستن بوي خويش

مي تواند چهره مقصود رابي پرده ديد
هرکه رو آورد در آيينه زانوي خويش

هرکه چين تنگ خلقي از جبين بيرون نکرد
متصل در زير شمشيرست از ابروي خويش

ز مستي در شکر خندست دايم لعل سيرابش
گريبان چاک دارد شيشه را زور مي نابش

اگر افتد به مسجد راه آن سرو خرامان را
عجب دارم نگيرد تنگ در آغوش، محرابش

توانگر از نشاط فربهي در خود نمي گنجد
ازين غافل که هم پهلوي چرب اوست قصابش

زخوي سرکش او شد چنين بالانشين آتش
و گرنه بود در خارا مقيد پيش ازين آتش

مرا سرگشته دارد گرد عالم آب رفتاري
که نتوان ازلطافت ديد در آيينه رخسارش

نوا سنجي که گلبن گوش برفرياد او باشد
شود چون پسته خندان در حريم بيضه منقارش

درين مزرع کدامين دانه اميد افشانم ؟
که در خاک فراموشي نسازد سبز زنگارش

درايام بهاران ديده نرگس شود گويا
چه مستيها کند در دور خط تا چشم مخمورش

در هر دل که واکردم نگارين بوداز رويت
خوشا ملکي که هر ويرانه باشد بيت معمورش

مگر درخواب بيند وصل گل، کوتاه پروازي
که هم در آشيان خود بود چون چشم، پروازش

عيار گفتگوي او نمي دانم ،همين دانم
که در فرياد آرد بوسه را لبهاي خاموشش

مرا چون گل گريبان چاک دارد نازک اندامي
که در پيراهن يوسف سراسر مي رود چاکش

ز حسن بي مثالي دارم اميد هم آغوشي
که نگرفته است در آغوش خود آيينه تمثالش

زرويش چون نگه دارم نگاه طفل مشرب را؟
که صد دام تماشاهست در هر دانه خالش

چسان در بر کشم گستاخ چون پيراهن اندامش؟
که رنگ ازبوسه خورشيد مي بازد لب بامش