ديوان صائب

لوح تعليم دليل راه گردد بي سخن
هرکه در راه طلب چون نقش پا باشد خموش

چين ابرو در شکست دل قيامت مي کند
ساعد سيمين سبکدست است درتاراج هوش

در سينه مستان نمي باشد نصيحت را اثر
سرمه نتوانست کردن چشم گويا راخموش

غنچه در دست نسيم صبح عاجز مي شود
برنيايد با نگاه خيره،شرم پرده پوش

باتن خاکي، نظر زان عالم روشن بپوش
پاي در زنجير داري، چشم ازروزن بپوش

جوشن داودي اينجا شاهراه ناوک است
از دل محکم زره در زير پيراهن بپوش

خلوت عشق است و صد غماز صائب درکمين
رخنه در را ببند و ديده روزن بپوش

ميکند تأثير عاجز نالي ما در دلش
ديگ سنگين ازخس و خاشاک مي آيد به جوش

زان مه شبگرد تاصائب جدا افتاده ام
مي کند کار نمک در ديده ام مهتاب خوش

تاکند ابر بهاران دامنت راپر گهر
چون صدف مگشاي در سالي دهن يک باربيش

رتبه ريزش بود بالاتر از اندوختن
در خزان فيض از بهاران است درگلزار بيش

در غريبي تابه چند افتدکسي ازيادخويش؟
کو جنوني تا برآرم گرد از بنياد خويش

شکوه مارا ازحريم وصل دور انداخته است
حلقه در بيرون درمانده است ازفرياد خويش

در دهانش خاک بادا، نام شکر گربرد
هرکه بتواند زبان ماليد بر ديوار خويش

بيم افتادن نمي باشد ز پا افتاده را
در حصار آهنم ازپستي ديوار خويش

برندارد چون سليماني مرا دست ازکمر
صد گره چون سبحه در دل دارم از زنار خويش

گوش خود را کاسه در يوزه تحسين کند
هرتهي مغزي که باشد عاشق گفتار خويش

نيست صائب قدرداني در بساط روزگار
ازصدف بيرون چه آرم گوهر شهوار خويش؟

زنگ بست از مهر خاموشي مراتيغ زبان
چند در زير سپر پنهان کنم شمشير خويش؟

نيست در ظاهر مراصائب اگر نقدي به دست
زير بار منتم ازآه بي تأثير خويش

در رکاب سيل نتواني شدن واصل به بحر
تا نشويي دست رغبت صائب از تعمير خويش

کوته انديشي که نفرستد به عقبي مال خويش
چشم اميدش بود پيوسته در دنبال خويش

چون مگس در دامگاه عنکبوتان، کرده ام
دست و پا گم ازهجوم رشته آمال خويش

خواب راحت مي کنم در سايه بال هما
تا ز استغنا کشيدم سربه زيربال خويش

برنمي آيم به تسکين دل خودکام خويش
چون فلک در بيقراري ديده ام آرام خويش