ديوان عراقي

چو اندر آب عکس يار خوشتر مي شود پيدا
از آنروز آب در چشمم مگر بسيار مي آيد

شد در سر سوداي رخش دين و دل ما
بنگر، دل و دين داده به باديم دگربار

فريب غمزه ساقي چو بستاند مرا از من
لبش با جان من در کار و من بي کار اولي تر

به يک ساغر در آشامم همه درياي مستي را
چو ساغر مي کشم، باري، قلندروار اولي تر

دلي کز يار خود بويي نيابد تن دهد بر باد
چنين دل در کف هجران اسير و زار اولي تر

عراقي، در رخ خوبان جمال يار خود مي بين
نظر چون مي کني باري به روي يار اولي تر

ز آفتاب مهر بر دل سايه افگن، تا شود
در هواي مهر روي تو چو ذره مستنير

ز وصلت تا جدا ماندم هميشه در عنا ماندم
از آن دم کز تو واماندم شدم بيمار، دستم گير

کنون در حال من بنگر: که عاجز گشتم و مضطر
مرا مگذار و خود مگذر، درين تيمار دستم گير

چو کردي حلقه در گوشم، مکن آزاد و مفروشم
مکن جانا فراموشم، ز من ياد آر، دستم گير

ساقي، ز شکر خنده شراب طرب انگيز
در ده، که به جان آمدم از توبه و پرهيز

در شهر ز عشق تو بسي فتنه و غوغاست
از خانه برون آ، بنشان شور شغب خيز

تماشا مي کند هر دم دلم در باغ رخسارش
به کام دل همي نوشد مي لعل شکر بارش

چه خوش باشد دل آن لحظه! که در باغ جمال او
گهي گل چيند از رويش، گهي شکر ز گفتارش

گهي در پاي او غلتان چو زلف بي قرار او
گه از خال لبش سرمست همچون چشم خونخوارش

چون نبات مي گدازم، همه شب، در آب ديده
به اميد آنکه يابم شکر از دهان تنگش

دلم آينه است و در وي رخ او نمي نمايد
نفسي بزن، عراقي، بزدا به ناله زنگش

کدام دل که به خون در نمي کشد دامن؟
کدام جان که نکرد از غمت گريبان چاک؟

دلم، که خون جگر مي خورد ز دست غمت،
در انتظار تو صد زهر خورده بي ترياک

گرت بيافت در آتش کجا رود به بهشت؟
و گر چشد ز کفت زهر، کي خورد ترياک؟

ز شوق در دل من آتشي چنان افروز
که هر چه غير تو باشد بسوزد آن را پاک

جسم چبود؟ پرده اي پرنقش بر درگاه جان
جان چه باشد؟ پرده داري بر در جانان دل

عقل هر دم نامه اي ديگر نويسد نزد جان
تا بود فرمان نويسي در بر ديوان دل

تا به رنگ خود برآرد هر که يابد در جهان
شعله اي هر دم برافروزد رخ تابان دل

ايندم منم که بيدل و بي يار مانده ام
در محنت و بلا چه گرفتار مانده ام؟

در کار شو کنون، غم کاري بخور، که من
از کار هر دو عالم بي کار مانده ام

کاري بکن، که کار عراقي ز دست رفت
در کار او ببين که: چه غمخوار مانده ام

در راه باز مانده ام، ار يار ديدمي
با او بگفتمي که: من از يار مانده ام

کجايي؟اي ز جان خوشتر ، شبت خوش باد ، من رفتم
بيا در من خوشي بنگر، شبت خوش باد من رفتم

منم امروز بيچاره، ز خان و مانم آواره
نه دل در دست و نه دلبر، شبت خوش باد من رفتم

همي گفتم که: ناگاهي، بميرم در غم عشقت
نکردي گفت من باور، شبت خوش باد من رفتم

تا چه کردم، چه گنه بود، چه افتاد، چه شد؟
چه خطا رفت که در رنج و عنا افتادم؟

درآ شاد از درم خندان که در پايت فشانم جان
مدارم بيش ازين گريان، بيا، کت آرزومندم

بيا کز عشق روي تو شبي خون جگر خوردم
ميآزار از من بي دل، که سر در پايت افکندم

در خلوتي که ما را با دوست بود آنجا
گفتم به بي زباني، بي گوش هم شنيدم

مطلوب دل در هم او يافتم از عالم
مقصود من پر غم ز اشيا همه او ديدم

آن بخت کو که بر در تو باز بگذرم؟
وآن دولت از کجا که تو بازآيي از درم؟

اي طرفه تر که دايم تو با مني و من باز
چون سايه در پي تو گرد جهان دوانم

کس ديد تشنه اي را غرقه در آب حيوان
جانش به لب رسيده از تشنگي؟ من آنم

باري، عراقي اين دم بس ناخوش است و در هم
حال دلش دگر دم، تا چون شود، چه دانم؟

ز گوشه اي غم تو گفت: مي خورم غم کارت
ز جانبي ستمت گفت: غم مخور که در آنم

بگير، اي يار، دست من، که در گردابي افتادم
که آن را هيچ پاياني نمي بينم نمي بينم

عراقي را به درگاهت رهي بنما، که در عالم
چو او سرگشته حيراني نمي بينم نمي بينم

بر در يار من سحر مست و خراب مي روم
جام طرب کشيده ام، زآن به شتاب مي روم

در سر باده مي کنم هستي خويش هر زمان
خاک رهم، رواست گر بر سر آب مي روم

شحنه عشق هر شبي بر کندم ز خواب خوش
در هوس خيال او باز به خواب مي روم

شايد اگر هواي او مي کشدم، که در رهش
بر سر آب چشم خود همچو حباب مي روم

بيخود اگر ز صومعه بر در ميکده روم
گر تو خطا گمان بري راه صواب مي روم

نيست مرا ز خود خبر، بيش ازين که: در جهان
مست و خراب آمدم، مست و خراب مي روم

بسکه ما خون جگر خورديم از دست غمت
جان ما خون گشت و دل در موج خون انداختيم