ديوان صائب

از دل صدچاک مي بينم جمال يار را
بر گلستان دارم از حسرت نگاهي در قفس

چاره زنداني افلاک تسليم است و بس
نيست غير از زير بال خود پناهي در قفس

دل نشد عبرت پذير از تنگناي آسمان
مي رود هرمويم از غفلت به راهي در قفس

سايه گل نيست جاي خواب و ما دلمردگان
راست مي سازيم هردم خوابگاهي در قفس

در حرامي است اگر باده نشاطي دارد
دختر رز به حلالي نشود قسمت کس

نگشايند در جنت اگر بر رخ ما
دلگشاينده ماچاک گريبان تو بس

گرچه مي زدنگه شوخ به بازي در صلح
داشت بابوسه دهانش شکرابي که مپرس

هر سؤالي که ازو خيرگي شوق نمود
داد در زير لب خويش جوابي که مپرس

از خيال لب ميگون خراباتي خود
داشت در ساغر انديشه شرابي که مپرس

نيست در رفتن دل هيچ گناهي از من
کششي ديده ام از جلوه ياري که مپرس

غنچه خسبان گلستان جهان را صائب
هست در پرده دل باغ و بهاري که مپرس

زپرده داري هستي است در حجاب، نفس
که درفنا زته دل کشد حباب، نفس

ميان گريه وگفتار من تفاوت نيست
زبس که در دل گرمم شده است آب نفس

هرخون که در دل تو کند دور آسمان
خون جگر مخور، مي لعلي قباشناس

در زير کوه قاف پر مور راببين
از بار عشق، حال دل ناتوان مپرس

در خاک و خون تپيدن خورشيد راببين
ديگر ز بي نيازي آن آستان مپرس

با زاهد فسرده مگو حرف درد و داغ
نان در تنور سرد نبسته است هيچ کس

باتشنگي بساز که در ساغرسپهر
غير از دل گداخته ،آبي نديدکس

آب حيات مي طلبد حرص تشنه لب
در واديي که موج سرابي نديد کس

توفيق در ايام جواني مزه دارد
بي قوت پا راهنما را چه کند کس ؟

همراهي دل تاسرآن کوي ضرورست
در صحن حرم قبله نمارا چه کند کس ؟

حيف است که سر در سر مينانکند کس
با دختر رزعيش دوبالا نکند کس

در گرگ نبيند اثر جلوه يوسف
تا آينه خويش مصفا نکند کس

جز سرانگشت ندامت نيست رزق کاهلان
مزد مي خواهي، چو مردان روزو شب در کار باش

صحبت پل مي کند سيلاب را پا در رکاب
چون دوتا گرديد قد صائب سبکرفتار باش