ديوان صائب

چون جغد در خرابه دنيا گره مشو
چون سيل راه بحر ز ويرانه پيش گير

تاهست در پياله نم از باغ برميا
چون مي تمام شد ره ميخانه پيش گير

بيرون ميا ز خانه به تکليف هيچ کس
در فقر شيوه هاي ملوکانه پيش گير

نتوان به پاي هوش رسيدن به هيچ جا
در راه عشق لغزش مستانه پيش گير

تعجيل در گرفتن دل اينقدر چرا؟
آهوي زخم خورده ما را دوانده گير

درخاک، نعل تير هوايي در آتش است
مرکب به روي پيشه گردون جهانده گير

چون عزم صادق است ز کوشش مدار دست
در راه راست توسن خود را عنان مگير

درجامه آل آن رخسار عرقناک
در عرصه گلزار بود ساغر سرشار

مهري است که از کوه بدخشان شده طالع
در جامه لعلي رخ نوراني دلدار

از صحبت خامان، دل آگاه نگه دار
اين آينه را در بغل از آه نگه دار

در بيخبري صرف مکن عمر گرامي
ته شيشه اي از بهر سحرگاه نگه دار

سر رشته حق در همه حالي مده از دست
درخواب گران نيز سر راه نگه دار

دلجويي دشمن در توفيق گشايد
جاي سخن خصم به هر مسئله بگذار

ازنعمت ديوار محال است شود سير
چشمي که شد از کاسه در يوزه گداتر

بي باده گلرنگ ،بود در نظرمن
هر ابرسياهي شب آدينه ديگر

ديوانه ما سلسله بسيار گسسته است
زنهارزدل در خم آن زلف خبرگير

آبي که ماند در جو آخر غبار گردد
گر تشنه محيطي از جويبار بگذر

مدار دست زدامان صبر در همه حالي
که دل سکون نپذيرد به هيچ لنگر ديگر

دل شکسته به دست آر ز جوهرياني
که نيست در صدف نه سپهر گوهر ديگر

بغير اشک کزاو گاه گاه آب دهم چشم
نمانده است مرا در بساط گوهر ديگر

دست خود ناشسته از دنيا، تلاش قرب حق
در حريم کعبه باشد بي وضو کردن نماز

هر قدر کز ديده افشاندم سرشک لاله گون
تخم مهر من نشد در سينه احباب سبز

پيش او طاعت ندارد آبرويي، ورنه شد
از سرشکم دانه تسبيح در محراب سبز

خط مشکين سرزد از خالش به اندک فرصتي
تخم قابل زود گردد در زمين پاگ سبز

شعله اي در مغز هست ازآتش سودا هنوز
مي تراود بوي مي از پنبه مينا هنوز