ديوان صائب

در غيرتم زگريه که مغرورعشق راست
هرقطره اشگ ،عاشق خونين دل دگر

صائب به گريه کوش کن در زير خاک نيست
جز قطره هاي اشک چراغ دل دگر

از چشم نيم مست تو هر گوشه گير را
در کنج فقر گوشه ميخانه دگر

هر رشته اي زشمع جهان سوز عارضت
دامي کشيده در ره پروانه دگر

از اشتياق ذکر تو در ديده ها شده است
هر تار اشگ سبحه صد دانه دگر

در بوستان ز جلوه مستانه ات شده است
هر طوق قمريي خط پيمانه دگر

هردم ز سايه طره کافر نهاد تو
در کعبه رنگ ريخته بتخانه دگر

غير از دل شکسته معمار عقل نيست
در شهربند عشق تو ويرانه دگر

زلف تراست از دل صد چاک عاشقان
در هرخم و شکنج و نهان شانه دگر

از زير چشم در رخ مستور مي نگر
مستور رابه ديده مستور مي نگر

بگشاي چاک سينه وسير بهشت کن
آيينه پيش رو نه و در حور مي نگر

غمگين وشادمان مشواز هيچ حالتي
در انقلاب عالم پرشور مي نگر

سيري زخاک نيست تهي چشم حرص را
در کاسه هاي خالي فغفور مي نگر

برق سبک عنان نرسد در شتاب عمر
زنهار دل مبند به مد شهاب عمر

داغم ز عمر کوته و رعنايي امل
مي بود کاش طول امل در حساب عمر

کمتر بود ز صحبت برق و گياه خشک
در جسم زار جلوه ناپايدار عمر

زنگ ندامتي است که روزم سياه ازوست
در دست من ز نقره کامل عيار عمر

فهميده خرج کن نفس خود که بسته است
در رشته نفس گهر آبدار عمر

روز مبارکي است که با عشق بوده ام
روز گذشته اي که بود در شمار عمر

در ديده ستاره فشان است نور فيض
چندان که ممکن است ازين گل گلاب گير

دل مي شود سياه ز فانوس بي چراغ
در روز ابر باده چون آفتاب گير

دست هوس بشوي ز تعمير اين جهان
در خانه اي که دل ننشيند خراب گير

در پرده سياهي فقرست آب خضر
از راه صدق دامن موج سراب گير

جنگ گريز چندتوان کرد چون سپند؟
ياقوت وار در دل آتش قرار گير

اين تيره باطنان همگي زنگ طينت اند
تاممکن است آينه را در غبار گير