ديوان صائب

جلوه در ديده پوشيده کند شاهد غيب
تحفه باد سحر، غنچه مستور بيار

سخن عشق کجا، حوصله عقل کجا
توشه اي در خور تاب کمر مور بيار

اين که دامن صحراي طلب مي گردي
زور بر دست دعا در شب ديجور بيار

نشأه فيض به اندازه آزار دهند
هر شکاف دل خود را در ميخانه شمر

در خرابات جهان حوصله اي پيدا کن
چين پيشاني مردم خط پيمانه شمر

سخني کز اثرش خواب نسوزد در چشم
گر همه سحر حلال است که افسانه شمر

راه چون در حرم شمع نداري صائب
ورق دفتر بال و پر پروانه شمر

نيست در عالم ناساز چو اميدثابت
خانه ها درگذر سيل فنا ساخته گير

گشاده رويي من برد دست خصم از کار
شراب شيشه شکن در پياله شد هموار

شده است سرو حصاري ز طوق فاختگان
قد خدنگ تو تا گشته در چمن سيار

گناه مانع ايجاد ما نشد اول
چگونه مانع غفران شود در آخر کار

مکن مضايقه باآن نگار در کف خون
ز دست وپاي بلورين حنا دريغ مدار

مباش کم ز ني خشک در جوانمردي
اگر شکر نفشاني، نوا دريغ مدار

نگاه تشنه لبان شيشه در جگر شکند
ازين سفال مي ناب را دريغ مدار

يکي هزار شود در زمين قابل، تخم
ز آب، پرتو مهتاب را دريغ مدار

جبين روشن خورشيد لوح تعليمي است
که روي زرد خود از هيچ در دريغ مدار

شعور در حرم بيخودي ندارد راه
ز خود بر آي،دگر پا به کوي ما بگذار

نظر به عاقبت حرف کن دهن بگشا
نشان نديده منه تير در کمان زنهار

به شکر اين که ترا ره درين چمن دادند
مباش در پي تاراج بوستان زنهار

کنون که شاهسواري نمانده در دنبال
مرو به خواب به دنبال کاروان زنهار

دلي است در بر من زين جهان پر وحشت
ز چشم شوخ تو از مردمان گريزانتر

اگرچه در کمر يار حلقه کردم دست
همان ز زلف بود خاطرم پريشانتر

صفاي روي تو از خط سبز افزون شد
که در بهار بود ماهتاب روشنتر

شود فزون ز نگين خانه آب و رنگ گهر
که در پياله نمايد شراب روشنتر

بگير خرده جان مرا و خرده مگير
که در بساط ندارم جز اين نثار دگر