ديوان صائب

دل آگاه بر صبح نخستين مي برد غيرت
که دارد در بساط عمر اميد دم ديگر

پريشان سير ناقوسي ز دل در آستين دارم
که آوازش برآيد هردم از بتخانه ديگر

در گرانجان نکند پند و نصيحت تأثير
پاي خوابيده به فرياد نگردد بيدار

در کمان قصد اقامت نکند صائب تير
قد چو خم گشت دل از عمر سبکرو بردار

خون مرده است سوداي که در او مجنون نيست
زين سيه خانه ماتم ره صحرا بردار

نقطه را دايره عيش ز پرگار بود
سر سودازده را در قدم او بگذار

منه آينه به زانو چو زنان گر مردي
غنچه شو،روي در آيينه زانو بگذار

روي در دامن صحرا کن و از حلقه زلف
طوق چون فاخته برگردن آهو بگذار

نيست صائب به زر و سيم گران باده لعل
صرفه در کوي خرابات بيک سو بگذار

سر در اين باديه چون ريگ روان ريخته است
بي تائمل به بيابان جنون پا مگذار

مي کني گوشه نشينان جهان را بدنام
اثر از نام در اين نشأه چو عنقا مگذار

گوشه اي گير در ايام کهنسالي ها
خرمنت پاک چو گرديد به صحرا مگذار

در دهنها ز رسيدن ثمر خام افتد
گرنه اي خام، تن خود به رسيدن مگذار

هرکه از پوست در آغاز نيامد بيرون
همچو بادام نپيوست به قند آخر کار

جان محال است که در جسم بماند جاويد
مي رهد يوسف بي جرم زبند آخر کار

همت آن نيست که آتش نزند در عالم
مي جهد برقي ازين ابر بلند آخر کار

کاش در جوش گل از خاک مرا بر مي داشت
پرو بالي که به فرياد رسيدآخرکار

ابر خشکي است که در شوره زمين مي گردد
باگل روي تو شادابي مهتاب بهار

عقل پيري ز من ايام جواني مطلب
که در ايام خزان صاف شود آب بهار

در حبابي چه پر و بال گشايد طوفان ؟
ظرف بلبل چه کند بامي سرجوش بهار؟

حيف و صد حيف که در راه نسيم سحري
خويش را خاک نکرديم درين فصل بهار

با دو صد خرمن اميد، ز غفلت صائب
تخم در خاک نکرديم درين فصل بهار

حرف آن طره طرار در افکن به ميان
موکشان راز مرا بر سر بازار بيار

دل بپرداز ز هر نقش که در عالم هست
بعد ازان آينه پيش نظر يار بيار

جام در دور به اندازه مخمور بيار
پيش آشفته دماغان سرپرشور بيار