ديوان صائب

گر چه در حاجت روايي کعبه طاق افتاده است
دردمندان رادل چاک است محراب دگر

خواب غفلت خانه در چشم گرانجاني که کرد
مي شود شور قيامت پرده خواب دگر

کي به فکر صائب بي آرزو خواهد فتاد؟
آن که در هر گوشه دارد آرزومند دگر

روي شرم آلود او را ديده بان در کارنيست
مي کند هر قطره خوي کارنگهبان دگر

نااميدي هر قدر دل را کشد درخاک وخون
آرزو در سينه چيند بزم رنگين دگر

هر سر موي تو چون مژگان گيرا مي کند
در شکارستان دلها کار شاهين دگر

در سر بي مغز هرکس نيست صائب نور عقل
دولت بيدار، گردد خواب سنگين دگر

روز وشب آورده ام در معني بيگانه روي
چون کنم صائب، ندارم آشنا روي دگر

مي شود طي در ورق گرداندني ديوان عمر
داغ دارد شعله جواله را دوران عمر

هست بر چرخ مقوس جلوه تير شهاب
در زمين طينت ما خاکيان جولان عمر

در جواني خاکساري پيشه کن آسوده شو
برزمين چون نقش خواهي بست درپايان عمر

آتش بي زينهار حسن در دوران خط
بر دل بيتاب خواهد شد گلستان غم مخور

بوي پيراهن نخواهد ماند در زندان مصر
خواهد افتادن به فکر پيرکنعان غم مخور

ديده لب تشنه از رخسار شبنم خيز او
غوطه خواهد خورد در درياي احسان غم مخور

مي کند اهل بصيرت راهرو راسوز عشق
در ره تفسيده مي گردد کف پاديده ور

نيست در آهن دلان اکسير صحبت رااثر
سوزن ناقص نشداز قرب عيسي ديده ور

دور بينان پيش پاي خويش نتوانند ديد
نيست مرد آخرت در کار دنيا ديده ور

کي ز خواريهاي غربت مي کند پرواگهر؟
دايه از گرديتيمي داشت در دريا گهر

خاکساري قسمت صاحبدلان امروز نيست
در صدف گرد يتيمي داشت برسيماگهر

نيست در تسخير دلها به ز همواري کمند
رشته از همواري خود شد گرانبار گهر

ره مده طول امل دردل که مي افتد گره
بيشتر از رهگذار رشته در کارگهر

خودنمايي لازم نودولتان افتاده است
در گهر صائب نمي ماند نهان تارگهر

صرف کن درخير نقد زندگاني را که نيست
در شبستان عدم شمعي بجز انوار خير

نام جم ازجام در دورست تا افلاک هست
ماندگي هرگز ندارد گردش پرگارخير

تامي لعل شفق در شيشه افلاک هست
صائب از گردش نيفتد ساغرسرشارخير