ديوان صائب

مي شود صائب دعا در دامن شب مستجاب
وقت خط هست ازبتان اميدواري بيشتر

لطف گردون بيشتر از قهر مي سوزدمرا
تلختر هرچند مي در کام، بي اکراه تر

در فلاخن مي شود بال وپر پرواز،سنگ
صبر مي سازد دل بيتاب را ديوانه تر

اشک را در سينه روشندلان آرام نيست
مي کند آيينه اين سيماب را ديوانه تر

سعي در تعمير ديوار يتيمان کن که شد
ايمن ازسيل فنا زين رهگذربنيان خضر

تا نگرددسبز در جوي توآب زندگي
خشک بگذر زينهار از چشمه حيوان خضر

آه کز بيمايگي در دفتر ايجاد نيست
مد احساني بغير ازعمر جاويدان خضر

هست در هر نقطه پنهان معني پيچيده اي
ورنه زلف و خط نگردد دام ارباب نظر

از خروش بلبلان و جوش گلها صحن باغ
مجلس پر شور مستان مي نمايد در نظر

از رگ ابر بهاران آسمان تلخروي
خوشتر از زلف پريشان مي نمايد در نظر

يک دهن خنده است صحرا از نشاط نوبهار
چون کواکب ريگ خندان مي نمايد در نظر

از هجوم داغ، هر زخم نمايان بر تنم
رخنه ديوار بستان مي نمايد در نظر

چشم تنگ مور از تنگي دل تنگ مرا
عرصه ملک سليمان مي نمايد در نظر

مد عيش من چو ابرو دربلندي طاق بود
داشتم تانرگس دنباله داري در نظر

مي چکيد از سبزه اميد من آب حيات
زخم من تا داشت تيغ آبداري در نظر

خاک درچشمش، به جنت گرنظر سازد سياه
هر که راباشد ز کويش سرمه واري در نظر

از تهي مغزي کنند انفاس را نشمرده خرج
نيست گويا خلق راروز شماري در نظر

سيل در آغوش دريا درکنارساحل است
هست تا از گرد هستي سرمه داري درنظر

مي کشم بادل سياهي خجلت از کردار خويش
آه اگر مي داشتم آيينه داري در نظر

نيست رخساري زخال وخط نگارين اينقدر
نيست در دشت ختن آهوي مشکين اينقدر

ميدهد نظارگري راغوطه در خون ديدنش
کس ندارد ياد هرگز چهره رنگين اينقدر

رخنه در دل عاشقان را از شکر خندش نماند
شهد شيرين است اما نيست شيرين اينقدر

خنده کبک است در گوشش نواي عاشقان
نيست کوه قاف را سامان تمکين اينقدر

حسن را در کار نبود باده ناب دگر
چشمه خورشيد مستغني است از آب دگر

در حريم سينه ما فرش باشد آه سرد
نيست حاجت کلبه مارا به مهتاب دگر