ديوان صائب

از کجي هر چند آرد تير راآتش برون
خلق کج از تيغ گردد در سفرخونريزتر

دارد آتش زير پا اشکم ز شوق ديدنش
در دل طفلان بود ذوق تماشابيشتر

عمر در برچيدن دامن سرآمد سرو را
مي کنند آزادگان وحشت ز دنيا بيشتر

در سر بي مغز باشد باده را شور دگر
درنيستان مي شود اين شعله رعنا بيشتر

در سبوي کهنه ممکن نيست گرددآب سرد
دل خنک مي گردد از دنيا جوان رابيشتر

دل زشوق آن لب ميگون درون سينه ام
در کف مخمور از پيمانه لرزد بيشتر

عاشق گستاخ سازد مضطرب معشوق را
شمع در زير پر پروانه لرزد بيشتر

بيقراري اشک رادر ديده بيش از دل بود
از صراحي باده در پيمانه لرزد بيشتر

گرچه لرزد پنجه خورشيد در گيسوي شب
درگشادزلف دستشانه لرزد بيشتر

غوطه در خون مي زند مهراز شفق هر صبح وشام
سرکشان راآسمان درخون نشاند بيشتر

در زمين شور بر رغم لب خشک صدف
ابر نيسان گوهر خود مي فشاند بيشتر

زندگي بيش ازتنومندي نمي گرددکه تير
در کمان سست از پرزور ماند بيشتر

درلباس لطف، دل را قهر افزون مي گزد
تلخي بادام در شکر نمايد بيشتر

لب گشودن رخنه در ناموس همت کردن است
ازکريمان بي طلب حاجت برآيدبيشتر

مي شود طول امل در موسم پيري زياد
موج دارددر سراب خشک جولان بيشتر

منت دست حمايت کارصرصرمي کند
شمع مي لرزد به جان در زير دامان بيشتر

نيست در زندان تن جانهاي کامل راقرار
خصم آرامند گوهرهاي غلطان بيشتر

چرخ صائب برمراد سفلگان گردد مدام
در زمين شور بارد ابر احسان بيشتر

دل بود مايل به خط عنبرافشان بيشتر
هست در ابر سياه اميد باران بيشتر

خط برون مي آورد شيرين لبان را ازحجاب
مي شود در پرده شب غنچه خندان بيشتر

ناز خوبان مي شود در روزگار خط زياد
خواب مي گردد گران ازبوي ريحان بيشتر

در بساط بي سرو پايان مجو صبر وقرار
تشنه سيرست گوهرهاي غلطان بيشتر

سيل بي زنهار در معموره طوفان مي کند
شور مجنون است درشهر ازبيابان بيشتر

د ربلندي گرمي خورشيد مي گردد زياد
حسن، عالمسوز گردد در سواري بيشتر

مي کند خواب فراغت در شبستان لحد
هر که اينجا مي کند شب زنده داري بيشتر