ديوان صائب

نعل ابر نوبهاران است در آتش ز برق
جام مي رابرزمين مگذار هنگام بهار

پرده غفلت اگر برداري از پيش نظر
خوش تماشاهاي رنگين است در دام بهار

چشم پوشيدن ز پاس وقت صائب مشکل است
خواب بلبل کي شود سنگين در ايام بهار

مي توان دانست داغ آتشين رخساره اي است
زآتشي کز لاله افتاده است در جان بهار

بهر ايمان باختن هر شبنم گل چشمکي است
دين کجا ماند بجا در کافرستان بهار

در فضاي سينه ام پر درپر هم بافته است
آه اشک آلود چون ابر پريشان بهار

هست صائب چشم اشک آلود ابر تلخروي
در حقيقت چشم زخم روي خندان بهار

در ته ديوار، کاه از کهرباداردخبر
عشق دلها رابه دلها مي کشد بي اختيار

مي گدازد آه محرومان دل فولاد را
بي سبب آيينه را در پيش روي خود ميار

نامداري نشتر الماس دارد در کمين
چون عقيق از ساده لوحي سر زمعدن برميار

نيستم نوميد از تردستي پير مغان
چون سبوهر چند دستم خشک شد در زير سر

دوربينان از خزان تنگدستي فراغند
مرغ زيرک در بهاران مي کشد سرزيرپر

در رگ جان هرکه را چون رشته پيچ وتاب نيست
زود باشدسر برآرد از گريبان گهر

نيست ذوق سلطنت مارا، وگرنه ريخته است
چون حباب وموج در بحر فنا تاج وکمر

صحبت نيکان بدان را خوب رسوا مي کند
مي نمايد تلخي بادام افزون در شکر

ازميان زنار کافر نعمتي راباز کن
تافلک چون بندگان در خدمتت بنددکمر

از فروغ ماه مي گردد به آب وتاب ابر
جلوه شکر کند باشير، در مهتاب ابر

در کف دست کريمان نيست گوهر راقرار
قطره را از بيقراري مي کند سيماب ابر

مي شود در وسمه ابروي بتان خونخوارتر
درنيام اين تيغ خونريزست بي زنهارتر

شيوه هاي حسن راخط پرده نسيان شود
صفحه عارض بود در سادگي پرکارتر

شوق چون پا در رکاب بيقراري آورد
کوه را از کبک مي سازد سبکرفتارتر

سبزه خط بال و پر گرديد سوداي مرا
در بهاران مي شود ديوانگي سرشارتر

کشت از دزديده ديدنها نگاهش عالمي
تيغ خوبان است در زير سپر خونريزتر

رخنه در دلها نه تنها مي کند مژگان تو
کز تو هرمويي بود از نيشتر خونريزتر

در خود آرايي مکن اوقات چون طاوس صرف
کزدم تيغ است حسن بال وپر خونريزتر