ديوان صائب

مي چکد چون شمع صائب آتش از گفتارمن
صرفه در گويايي من نيست، خاموشم گذار

اشک در چشم من بيتاب چون گيرد قرار؟
درکف لرزنده اين سيماب چون گيرد قرار؟

نيست ممکن راز عشق از دل نيايد برزبان
در صدف اين گوهر سيراب چون گيرد قرار؟

از دل آسايش مجوتا آسمان در گردش است
مشت خاشاکي درين سيلاب چون گيرد قرار؟

مي تراود شکوفه خونين ز لب بي اختيار
در دهان زخم اين خوناب چون گيرد قرار؟

در غريبي نيست صائب دل به جاي خويشتن
دردل زندان گوهر آب چون گيرد قرار؟

دل کجا در سينه ويرانه مي گيرد قرار؟
کوچه گرد زلف کي درخانه مي گيرد قرار؟

بيقرار عشق در يک جا نمي گيرد قرار
کوه اگر لنگر شود دريا نمي گيرد قرار

ديو را شيشه سر بسته نتوان بند کرد
هيچ دل در قبه خضرا نمي گيرد قرار

بخيه نتوان زد به شبنم ديده خورشيد را
خواب در چشم ودل بينانمي گيرد قرار

مي دود درکوچه وبازار آخر راز عشق
اين شرر در سينه خارا نمي گيرد قرار

پرتو خورشيد بستر بر سر دريا فکند
عکس او در چشم خونپالانمي گيرد قرار

عاقبت از خانه آيينه هم دلگير شد
در بهشت آن شوخ بي پروا نمي گيرد قرار

گر نباشد گوشه چشم غزالان در نظر
يک نفس مجنون درين صحرا نمي گيرد قرار

روح قدسي چون کند لنگر درين وحشت سرا؟
کوه در دامان (اين) صحرا نمي گيرد قرار

کوه غم لنگر نيفکنده است صائب دردلش
نقش پاي هرکه در خارا نمي گيرد قرار

خرده جان رابود درجسم آتش زيرپا
اين سپند شوخ در مجمر نمي گيرد قرار

زير گردون نيست ممکن بي کشاکش زيستن
موج در درياي بي لنگر نمي گيرد قرار

چرخ از گردش نيفتد تانريزد خون خلق
هست تا در شيشه مي ساغر نمي گيرد قرار

تا پر کاهي ز خرمن هست در کشت وجود
از پريدن ديده اخترنمي گيرد قرار

کرد گردون رازانجم پاک صبح خوش نسيم
در بساط باددستان زر نمي گيرد قرار

برق هيهات است نشکافد لباس ابر را
حسن عالمسوز در چادر نمي گيرد قرار

دانه دل راجدا ناکرده از کاه بدن
آه در دلهاي غم پرور نمي گيرد قرار

در نبندد خلق خوش صائب به روي سايلان
زير دريا چون صدف گوهر نمي گيرد قرار

تنگ خلقي لازم سنگين دلي افتاده است
اين پلنگ خشمگين دارد وطن در کوهسار