ديوان صائب

ريزه چينان قناعت پرده دار آفتند
خرمن خود را نهان در زير بال مور دار

شوختر گردد شود چون خال از خط بالدار
فتنه در دنبال دارد اختر دنبالدار

در بيابان جنون از حلقه زنجير من
هر کجا وحشي غزالي بود،شد خلخالدار

با کهنسالان مکن اي نوجوان کاوش که هست
آتشي پوشيده در مغز چنار سالدار

نيست ممکن سوز دل در پرده پنهان داشتن
مي تراود شکوه خونين از لب تبخالدار

مد عمر جاودان در خاکدان دهر نيست
دست خود چون موج ازدامان دريا برمدار

ز انتظار خارهاي تشنه لب غافل مشو
بي توقف در بيابان طلب پا برمدار

حسن بيتاب است در اظهار راز عاشقان
پرده پوشي چشم ازين آيينه رخساران مدار

در خزان از عندليبان بانگ افسوسي نخاست
چون ورق بر گشت چشم ياري از ياران مدار

سد راه نشأه مي مي شود چين جبين
روترش زنهار در بزم قدح خواران مدار

در بيابان طلب گر سر نخواهي باختن
از نشان پاي خود مهري براين محضر گذار

وصل آتش طلعتان چون برق باشد در گذر
تيزدستي کن سپند خود درين مجمرگذار

دل منه بر نقش اميد سبک جولان ،که هست
درحصار آهن و فولاد جوهر در گذار

دست بر دل نه که رنگ اعتبارات جهان
همچو اوراق خزان ديده است يکسر در گذار

ناقصان را مي کند درد طلب کامل عيار
آب ساکن، مي شود تيغ بجوهر در گذار

ديده از روي عرقناک سمن رويان مپوش
مغتنم دان وقت را تا هست اختر در گذار

شوخي جولان زاحسان نيست مانع حسن را
فيض مي بخشد نسيم روح پرور در گذار

در حضور بادپيمايان مزن لاف سخن
خامشي از شمع به، تا هست صرصردر گذار

هست بي صورت ترا لاف سبکباري زدن
مي شود تا ازتو نقش پا مصور در گذار

نيست صائب بحرامکان جاي آرام وقرار
هست با استادگيها آب گوهر در گذار

دل چو شبنم آب کن رو در گلستانش گذار
روي اشک آلود بر رخسار خندانش گذار

گر به نقد جان توان در بزم وصلش باريافت
خرده جان راببوس و پيش دربانش گذار

گفتگوي توبه مي ريزد نمک در ساغرم
پنبه بردار از سر ميناودر گوشم گذار

کرده ام قالب تهي از اشتياقت عمرهاست
قامت چون شمع در محراب آغوشم گذار

گر به هوشياري حجاب حسن مانع مي شود
در سرمستي سري يک بار بر دوشم گذار