ديوان صائب

در خانه زين هر کس شمشاد ترا بيند
داند که رعونت را معراج همين باشد

از در ثمين گرديد پهلوي صدف لاغر
با هر که شود جانان همخانه چنين باشد

سر رشته يکتايي در ترک خودي بسته است
شيرازه اين اوراق از چين جبين باشد

عيسي ز سبکروحي بر چرخ کند جولان
قارون ز گرانجاني در زير زمين باشد

هر جا دل هر کس هست آنجاست مقام او
در روي زمين عارف برعرش برين باشد

از پرتو نور مهر باليدن ماه نو
چون فربهي رشته از در سمين باشد

بالي است سبک پرواز اسباب سراي ما
در رهگذر سيلاب کاشانه چنين بايد

در جام فلک زد دست آخر دل خونخوارم
آن را که بودمي خون پيمانه چنين بايد

از نمک تبسمت رنگ شراب مي پرد
در هوس نظاره ات چشم حباب مي پرد

در چمني که باغبان شرم بهانه جو بود
رنگ حيا ز ديدن رنگ شراب مي پرد

صائب اگر خيال او در نظرست ازچه رو
ديده استراحتت از پي خواب مي پرد

در سيهي کجا بود نشأه آب زندگي
گوشه چشم مرحمت کار سخن نمي کند

رنگ نماند در لبش از نفس فسردگان
باده هوا چو مي خورد پابه رکاب مي شود

همه روز بيقرارم همه شب در انتظارم
که دل رميده من به کجا رسيده باشد

هر که رنگ شکسته اي دارد
دل در خون نشسته اي دارد

در سرايي است فرش نور حضور
که چراغ نشسته اي دارد

هيچ اگر در بساط صائب نيست
دل از قيدرسته اي دارد

يافتم در دل آنچه مي جستم
خضر من نقطه سويدا شد

در دبستان عشق هر طفلي
که ورق ساده کرد دانا شد

بخيه خال او به رو افتاد
دزد در ماهتاب رسوا شد

در حلقه ماتم فلک مرد
شرط است که خنده رو نباشد

آتش لعل از رخت در عرق شرم مرد
سيب زنخدان تو دست ز خورشيد برد

از ستم روزگار صائب آسوده باش
هر کس نيشي که داشت در جگر ما فشرد

سخن حق نکند گوش کس امروز وگرنه
هيچ کس نيست که در پله منصور نباشد

در ته سبزه شمشير بلا
صاف چون آب خزان مي باشند