ديوان صائب

رست چون پرگار از سرگشتگي
هر که شد در نقطه دل ناپديد

تو مست خواب و ما را تا گل صبح
سراسر مي رود در استخوان درد

به دنبال دوا سرگشته زانم
که در يک جا نمي گيرد مکان درد

اگر هر موي صائب را بکاوند
فتاده کاروان در کاروان درد

اگر دل ز آهن وفولاد باشد
کند چون موم نرمش در زمان درد

گره گردد چو داغ لاله در دل
نسازد آه را گر خوش عنان درد

چه مي کردند صائب دردمندان
اگر پيدا نمي شد در جهان درد

پريشان کي شود سي پاره دل
در آن محفل که جمعيت نباشد

دل خود را کسي چون جمع سازد
در آن کشور که امنيت نباشد

بود تير خطا در کيش عارف
نگاهي کز سر عبرت نباشد

هم از کودک مزاجيهاي حرص است
که در صد سالگي دندان برآيد

در غمکده هستي بر کوچه مستي زن
کاين راه به هشياري هموارنمي گردد

در ابر نمي ماند از گردش خوداختر
از خواب دو چشم او بيکار نمي گردد

از جوش سخن صائب پيوسته بود بيخود
در موسم گل بلبل هشيار نمي گردد

هر ذره ازو در سر سوداي دگر دارد
هر قطره ازودردل درياي دگردارد

از مصحف روي او دارد سبقي هر کس
در هر نظر آن عارض سيماي دگر دارد

در سايه هر خاري زين وادي بي پايان
آن ليلي بي پروا شيداي دگردارد

هر چند علم رعناست در معرکه هستي
آن کز سر جان خيزد بالاي دگردارد

در دايره امکان اين نشأه نمي باشد
پيمانه چشم او صهباي دگردارد

در شيشه گردون نيست کيفيت چشم او
اين ساغر مرد افکن ميناي دگردارد

از شهد سخن هر کس شيرين نکند لب را
در طبله خاموشي حلواي دگردارد

چشمي که شود گريان از پرتو خورشيدش
در هر گره قطره درياي دگردارد

افتاده به جاهرچند در کنج دهن خالش
برطرف بناگوشش خط جاي دگردارد

از مستي شوق او در راه طلب عاشق
لغزيد اگر پايش صد پاي دگردارد

سيمرغ به چشم ما از پشه بود کمتر
در مد نظر اين دام عنقاي دگردارد