ديوان صائب

بس که در زلف تو دلها آب شد
حلقه هايش سربسر گرداب شد

دل شد از روي عرقناکش خراب
گنج در ويرانه ام سيلاب شد

در حريم حسن محرم شد چو زلف
عمر هر کس صرف پيچ وتاب شد

خوشدلي فرش است در ويرانه اي
کز مي روشن پراز مهتاب شد

وقت چشمي خوش که چون چشم حباب
محو در روي شراب ناب شد

خاکساري در جگر آبي نداشت
اين سفال از اشک ما سيراب شد

از دل روشن جهان خالي نبود
اين گهر در عهد ما سيماب شد

چشم شوخش در دلم خوني که کرد
از نسيم زلف مشک ناب شد

تا به زانو پاي من در خار شد
کاسه زانوي من مودار شد

عشق اگر چه کار بيکاران بود
هر دو عالم در سر اين کار شد

بلبل ما چند باشد در قفس
گل سراسر گرد هر بازار شد

تا تو در وامي کني اي باغبان
حسن گل خواهد ازين گلزارشد

سبزه خط جوش زد از لعل يار
طوطيان در شکرستان ريختند

هر کسي را هر چه بايست از ازل
در کنار رغبتش آن ريختند

دلبران از قامت همچون خدنگ
در جگر ها تخم پيکان ريختند

نه لگن در گريه ماغوطه زد
شمع ما را خوش به سامان ريختند

جرعه اي آمدفزون از ظرف ما
صبحدم را در گريبان ريختند

صائب از شرم تو ارباب سخن
يکقلم در آب ديوان ريختند

گوشه گيري آب روي عزت است
قطره در جيب صدف گوهر شود

سايه گستر باش کافتد در زوال
سايه خورشيد چون کمتر شود

در دل روشن نباشد پيچ وتاب
از جلا آيينه بي جوهر شود

قرب خوبان رنج باريک آورد
رشته در عقد گوهر لاغر شود

آن سبکروحم که در درياي عشق
بادبان بر کشتيم لنگر شود

پيشوايي را بلاها در قفاست
واي بر فردي که سر دفتر شود

مي شود چون خامه صائب سرخ را
هر که در راه سخن سر مي دهد