ديوان شاه نعمت الله ولي

هر چه در غيب و در شهادت بود
همه ايثار بندگان فرمود

حباب و موج و دريا جمله آبند
گهي در چشمه گه در جو نمايد

عالم چو مثالي است که در آب نمايد
يا نقش خيالي است که در خواب نمايد

وجود نعمت الله در خرابات
چو گنجي در خرابي مي نمايد

در نور رخش شاهد معني بنمايد
هر صورت خوبي که مرا در نظر آيد

ساقي در ميخانه گشاده است به رندان
کو عاشق مستي که ازين خانه در آيد

در ميخانه او گشود به ما
اين چنين در جز او که بگشايد

گر در طلب اوئي ناگه ببرت آيد
ورد گرد درش گردي او در بتو بگشايد

تا نور جمال او در ديده ما بنمود
نوري بجز آن نورش در ديده نمي آيد

نعمت الله اگرش مي طلبيد اي ياران
در خرابات در آئيد خدا را طلبيد

جام جهان نمائي ياري که در نظر داشت
او نور چشم مردم در آينه عيان ديد

در مقامي که نعمت الله است
گرد آن در کجا توان گرديد

نقطه وحدت درآمد در الف
در ظهور آن حرف شد بي بايزيد

سيد در انتظار است تا کي رسد اشارت
گرچه بود جهاني در انتظار سيد

صاحبدلان کامل در عشق جان سپردند
بر خاک ره فتاده در رهگذر سيد

در دور قمر نقطه خورشيد ببينيد
در جام جم آن حضرت جمشيد ببينيد

صورت و معني است ما را در ميان
نعمت الله است ما را در کنار

يک هويت در مراتب مي نمايد صدهزار
عارفانه آن يکي در هر يکي خوش مي شمار

هر چه باشد هست با او در ميان
تا ميان او گرفتم در کنار

مو نمي گنجد ميان ما و يار
عشق در جان است و جانان در کنار

گر کناري گيري از خود در ميان
يار خود بيني گرفته در کنار

در ترقي هميشه باش اي يار
در تنزل مباش چون اغيار

تمثال حسن اوست در اين آينه عيان
يا نور آفتاب که پيداست در قمر

مائيم و کنج خلوت و رندان باده نوش
دايم نشسته ايم و نگرديم در به در

در چشم مست سيد ما هر که ديد گفت
نور محمدي است که پيداست در بصر