ديوان صائب

نسيم زنده دلي نيست در قلمرو غفلت
عمارت دل تن پروران شمال ندارد

همين نه سينه ما آه صبحگاه ندارد
زمانه اي است که در سينه صبح آه ندارد

ز قرب آينه در دل غبار رشک ندارم
که چشم شيشه دلان جوهر نگاه ندارد

کشيده دست چنان صائب از عنان گرفتن
که همت از در دلها به هيچ باب نگيرد

چنين که در دهن تيغ مي رود خط مشکين
عجب که کشور حسن ترا تمام نگيرد

اگر فتد به غلط راه جغد در دل تنگم
نفس گداخته صائب ازين خراب بر آيد

طول امل در بساط ساده دلان نيست
دشت جنون موجه سراب ندارد

رتبه چهره است در صفا بدنش را
دفتر گل فرد انتخاب ندارد

هست شب وروز در سفر دل روشن
ديده شوخ ستاره خواب ندارد

تا در دل شد گشوده بر رخ صائب
روي توجه به هيچ باب ندارد

در دل ما بخت سبز بارندارد
دانه ما زنگ نوبهار ندارد

چشم شرر در کمين سوختگان است
با دل افسرده عشق کار ندارد

هر که نگيرد کناره از همه عالم
راه در آن بحر بيکنار ندارد

در سر اين چارسو که سنگ عقيق است
گوهر ما قيمت سفال ندارد

در نظر اعتبار عشق عزيزست
صائب اگر قدر خاک راه ندارد

بر دل درويش ميهمان نشودبار
پاي تکلف چو در ميانه نباشد

در گذر از جمع زر که اهل کرم را
غير کف سايلان خزانه نباشد

عشق به رنگ هوس ز پرده برآيد
صائب اگر شرم در ميانه نباشد

محنت روي زمين رسيد به مجنون
سنگ به هرنخل در خورثمرآيد

هر سرموبرتنش شودرگ ابري
ناله ما در دلي که کارگر آيد

از ادب عشق حلقه در باغ است
فاخته را سرواگرچه زيرپرآيد

جز رخ جانان که صفا نتوان ديد
بار نگاه است هرچه در نظر آيد

از در حق کن طلب شکسته دلان را
شيشه چو بشکست پيش شيشه گر آيد

پا به رکاب است پيش حسن تو خورشيد
خوبي مه نيست در دو هفته سرآيد

در نظرش پرده حجاب نماند
عشق به هردل که بي حجاب درآيد