ديوان صائب

از هوشياري نقل پا سد سکندر مي شود
چون سيل در راه طلب مستانه شو مستانه شو

برق را در دست خود نبود عنان اختيار
حسن هيهات است خود را از جفا دارد نگاه

دل چو سودايي شود در تن نمي گيرد قرار
نافه را چون ناف آهوي ختا دارد نگاه؟

چون به ياد شرم مي افتم در اثناي نگاه
مي زند غيرت ز مژگان تيشه بر پاي نگاه

اين جواب آن غزل صائب که مي گويد رهي
چون پري از ديده غايب شد در اثناي نگاه

چون کف خونين به خاک راه خون لعل را
از دهن در دور ياقوت تو کان انداخته

هر سر موي حواس من به راهي مي رود
اين پريشان سير را در بزم وحدت بار ده

چند چون مرکز گره باشد کسي در يک مقام؟
پايي از آهن به اين سرگشته چون پرگار ده

چرب نرمي را نباشد چوبکاري در قفا
از خلال آسوده است آن کس که بي دندان شده

ماه عيدم در غبار از چشم پنهان گشته است
تا به ساحل کشتيم زين بحر بي پايان شده

از چراغ دولت بيدار گل برخورده است
در دل شب هر که چون شبنم به بستان آمده

در خطرگاهي که دامن بر کمر بسته است کوه
من ز غفلت رخت خواب انداختم بي فايده

اين ره خوابيده کز غفلت مرا پيش آمده است
چون گرانخوابان در او سيلاب مي گردد گره

بس که مي پيچم به خود صائب ز بيم خوي او
همچو پيکان در دلم خوناب مي گردد گره

از تراوش زخم اگر مانع شود خوناب را
شکوه هم در سينه هاي تنگ مي گردد گره

بعد عمري چون صدف گر قطره آبي خورم
در گلوي تشنه ام چون سنگ مي گردد گره

در بياباني که من چون گردباد افتاده ام
راه مي پيچد به خود، فرسنگ مي گردد گره

نعره از مستان تراوش مي کند بي اختيار
نغمه کي در ساز سير آهنگ مي گردد گره؟

نطق من در وقت عرض حال مي گردد گره
حال چون آمد زبان قال مي گردد گره

خرج خاک تيره مي گردد چو قارون دانه اش
در دل هر کس که حرص مال مي گردد گره

رزق من امروز تنگ از چشم تنگ چرخ نيست
آب من پيوسته در غربال مي گردد گره

آه سردي از لب هر کس که مي گردد بلند
آفتابي در ته دل چون سحر دارد گره

تا شدم از غنچه خسبان، شد پر از گل دامنم
در گشاد کارها دست دگر دارد گره

چون گشايد کار من زان در که دربانش ز منع
از دم عقرب بر ابرو بيشتر دارد گره

در تلاش رشته کار من بي دست و پا
با همه بي دست و پايي بال و پر دارد گره

با وجود بي بري در هيچ محفل پا منه
برنداري باري از دل، بار بر دلها منه

نام هر کس در خور سنگ نشان گردد بلند
پشت آسايش به کوه قاف اي عنقا منه

گوشه گيري در ميان خلق تنها بودن است
بر دل خود بار کوه قاف چون عنقا منه

گوشه گير از خلق چون آيينه ات بي زنگ شد
خرمن خود را چو کردي پاک در صحرا منه

ديده را از خون دل مگذار صائب بي نصيب
آنچه مي بايد به ساغر ريخت در مينا منه

دولت ده روزه دنيا بود نقشي بر آب
دل به نقش موج در درياي بي لنگر منه

تا در آتش مي توان بودن، مکن ياد بهشت
هست تا خون جگر، لب بر لب کوثر منه

مي به روي تازه رويان نشأه ديگر دهد
در بهاران صائب از کف شيشه و ساغر منه

جوهر بيگانه اي اين تيغ را در کار نيست
بندي از چين جبين هر لحظه بر ابرو منه

بس که از فرياد من در سينه اش پيچيده درد
با فلک از خشک مغزي بر سر جنگ است کوه

پيش کوه درد ما باشد سبک چون برگ کاه
ورنه در ميزان بي دردان گرانسنگ است کوه

بي خبر از صورت احوال حسن و عشق نيست
گر چه چون آيينه دايم در ته زنگ است کوه

پاي پيچيده است در دامان تسليم و رضا
بر سر گنج است ازان پيوسته صائب پاي کوه

همانا دل شکست از من درين دريا حبابي را
که چندين صف کمر در کشتنم موج خطر بسته

ز بس در پرده افسانه با او حال خود گفتم
گران گشتم به چشمش همچو خواب آهسته آهسته

جدايي زهر خود را اندک اندک مي کند ظاهر
که گردد تلخ در مينا گلاب آهسته آهسته

خط اوريش شد آخر، که را مي گشت در خاطر
که گردد آيه رحمت عذاب آهسته آهسته؟

دلي نگذاشت در من وعده هاي پوچ او صائب
شکست اين کشتي از موج سراب آهسته آهسته

نبود از خضر کمتر در رسايي عمر من صائب
گره شد رشته ام از پيچ و تاب آهسته آهسته

به مغرب مي تواند رفت در يک روز از مشرق
گذارد هر که چون خورشيد گام آهسته آهسته

ز بس گرد سرش گشتم ز بس در پايش افتادم
به من مايل شد آن سرو روان آهسته آهسته

که مي گويد ثمر در پختگي بر خاک مي افتد؟
سر منصور از خامي به پاي دار افتاده

مدان از بي نيازي طبع من گر سرکش افتاده
که از بي روغني ها در چراغم آتش افتاده

ز فيض خاکساري رزق من بي خواست مي آيد
که سيراب است هر خشتي که در ميخانه افتاده

به چشمم آب مي گردد چو خورشيد از قدح امشب
ز رخسار که يارب عکس در پيمانه افتاده؟