167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
چو تا آن کس که گردد آب مي در جويبار او
دل هر کس که چون صائب شود آيينه دار او
که دل در سينه ها نگذاشت خال دلرباي او
تمنا را زبان در کام مي سوزد حياي او
که رنگم مي پرد از ديدن رنگ قباي او
چو آيد در تبسم غنچه مشکل گشاي او
که چون تير قضا در دل نشيند هر اداي او
شود نقش قدم دست دعا در رهگذار تو
که غيرت مي برد بر هم نهان و آشکار تو
به شکر اين که در ميدان سواري نيست غير از تو
چو بحر آفرينش را کناري نيست غير از تو
که اين آيينه را آيينه داري نيست غير از تو
دهد هر کس که چشمي آب از سيماي عشق تو
وگرنه کيست صائب تا شود جوياي عشق تو
که ماليده است روي زرد خود بر آستان تو
که در خواب بهاران است پنداري خزان تو
که جاي بوسه پر خالي است در کنج دهان تو!
کجا افتد به دست کوته صائب عنان تو؟
به گرد بي نيازي مي رود در کاروان تو
در آن گلشن که باشد چهره چون ارغوان تو
که آتش مي زند در خار مژگان ارغوان تو
بناگوش و خط و خال و رخ و زلف و دهان تو
که از نقش حيا ساده است مهر بوسه دان تو
که مصرع چون بلند افتد به ديوان مي زند پهلو
مي شود چون زر گل، قسمت آتش زر او
تا که را چشم فتد بر کمر لاغر تو
چون خسيسان ز پي مال و زر و جاه مرو
ز بس که هست گلوگير درد فرقت تو
ز بس که در دهنم خشک شد زبان بي تو
گرفته داغ مرا در ميان چنان بي تو
گره چو نقطه شود رشته سخن بي تو
عجب که سبز دگر از حجاب گردد سرو
اي واي اگر به يک طرف افتد نقاب تو
پيچد به هر دلي که خط دل سياه تو
در هر کناره اي ز محيط سخاي تو
هر خار مي کند به زباني ثناي تو
هم از تو جان ستانم و سازم فداي تو
اين مشت خاک تيره چه دارد سزاي تو؟
در دامن آنچه گم شود از آستين مجو
در وادي طلب مدد از آن و اين مجو
زين بحر اگر تو پا و سري يافتي بگو
در غفلت اگر صرف شد اوقات شب تو
چون صبح ز عمر اين نفس منتخب تو
دل را سبک از درد کند کوه غم تو
تقصير در ريزش مکن خورشيد زرين چنگ شو
بشکن به دامن پاي خود چون راه پيشاهنگ شو
با دشمنان کن آشتي با خويشتن در جنگ شو
دست از دو عالم برفشان ديوانه شو ديوانه شو
هر جا به شمعي برخوري پروانه شو پروانه شو
تا جهد داري اي پسر ويرانه شو ويرانه شو