ديوان صائب

کامي که بود عاجز ازان گردش افلاک
در ميکده از گردش پيمانه برآيد

پيوسته بود در دل ممسک غم دنيا
اين جغد محال است ز ويرانه برآيد

در نيم نفس مي شود از پاک فروشان
هر کس چو کتان بار به مهتاب گشايد

در ناخن تدبير کسان هيچ نبسته است
کز تيشه خود عقده فرهاد گشايد

آن راهروي را که بود آبله در دل
از نيشتر خار مغيلان چه گشايد

شد دست ودل مشتريان در پي يوسف
گوهر چه درين سردي بازارنمايد

غفلت چه اثر در دل هشيارنمايد
افسانه چه با دولت بيدار نمايد

در همت مردانه اگر کوتهيي نيست
مگريز ازان کار که دشوارنمايد

در ديده آن کس که غبار خط او ديد
ياقوت چه باشد خط ريحان چه نمايد

در روشني روز چه پرتو دهد انجم
با چهره خندان لب خندان چه نمايد

جايي که بود نه فلک از بي سروپايان
گوي سر ما در خم چوگان چه نمايد

با شور محبت چه بود شور قيامت
در پيش نمکزار نمکدان چه نمايد

در معرکه هر چند جگر دار بود دل
با آن صفت برگشته مژگان چه نمايد

از خوان قناعت شده چشم ودل ما سير
در ديده ما نعمت الوان چه نمايد

غافل نکند بستر گل شبنم ما را
در ديده روشن گهران خواب نيايد

در ديده صياد کمينگاه بهشتي است
زاهد بدر از گوشه محراب نيايد

آسودگي من ز گرفتاري خويش است
در دام محال است مرا خواب نيايد

چون خامه قدم جفت نماييد درين راه
در سير وسفر عادت پرگار مداريد

در گوشه چشم است نهان فتنه دوران
با گوشه نشينان جهان کار مداريد

از ناوک دلدوز قضا امن مباشيد
هرچندکه در ديده سوزن بگريزيد

چون شبنم گل برسردستيدقضا را
چون آب اگر در دل آهن بگريزيد

بي سکه شود در همه روي زمين خرج
از بس که تمام است عيار زر خورشيد

خورشيد جهانتاب شود با تو برابر
در خوبي اگر ماه شود همسر خورشيد

در سوختگي چون ندهم تن که برآمد
از توده خاکستر شب اخگر خورشيد

در سبزه و گل آب روان پرده نشين است
ماهي که درين سبزحصارست ببينيد