ديوان صائب

آن درد نصيبم که در ايام بهاران
رنگم گل روي سبد فصل خزان بود

از من به چه تقصير قدم باز گرفتي
رفتار تو در خانه دل آب روان بود

صائب نشد از وصل تسلي دل خونين
در دامن گل شبنم من دل نگران بود

در زير فلک چند خردمند توان بود
هشيار درين غمکده تا چند توان بود

در فصل گل از بلبل ما ياد نکردند
ديگر به چه اميد درين بند توان بود

از چشمه حيوان نتوان خشک گذشتن
در ميکده تا چند خردمند توان بود

ديوانه مارا نخريدند به سنگي
در کوچه اين سنگدلان چند توان بود

رسوايي شمع است ز پيراهن فانوس
در پرده سخن گفتن من پرده دري بود

اين اشک جگر سوز که شمع از مژه افشاند
در دامن فانوس گل تاجوري بود

چون پرتو خورشيد که در آينه افتد
از عمر همين بهره من جلوه گري بود

در روز چسان جلوه کند کرم شب افروز
با چهره تابان تو چون مهر برآيد

از دل سيهي برتوگران است غم و درد
در آينه تار پري ديو نمايد

صائب ز فراق تو ز گفتار برآمد
در فصل خزان بلبل بيدل چه سرايد

در هرنظر آن چهره به رنگ دگر آيد
چون عاشق رخسار تو يکرنگ برآيد

در هر شکني دام تماشاست مهيا
از زلف گرهگير تو چون دل بدرآيد

شد آب در گوش تو زان صبح بناگوش
خشک از قدح شير برون چون شکر آيد

از خود خبر آمدنش بيخبرم کرد
اي واي اگر از در من بيخبر آيد

در عالم افسرده چو دلسوخته اي نيست
از سنگ به اميد چه بيرون شرر آيد

باريک چو خط شد نگه موي شکافان
تا آن دهن تنگ که را در نظر آيد

حسن تو ز بسياري سامان لطافت
در ديده هر کس به لباس دگر آيد

جان در ره شيرين دهنان باز که تا حشر
آوازه فرهاد ز کوه و کمر آيد

از عشق به کوشش نتوان کامروا شد
در آتش سوزنده چه از بال و پر آيد

چشمي که در او آب حياپرده نشين است
از پوست برون زود چو بادام ترآيد

در ذکر خدا به که شود صرف چو تسبيح
ايام حياتي که به صدسال سرآيد

آن خرمن گل چون ز در باغ درآيد
سرو از لب جو چند قدم پيشتر آيد