ديوان صائب

در ديده خورشيدسيه کردجهان را
خطي که ازان چهره روشن بدرآمد

يک عمر خضر در قدم او گذراندم
آن سرو روان بر سر انصاف نيامد

در کعبه ام وياصنم آيد به زبانم
سرگرم جنون کعبه وبتخانه نداند

فيض دم صبح از لب خندان تو يابند
شهدي است شکرخند که در شان تو يابند

در راه صبا غنچه نشينند عزيزان
تا بوي گل از چاک گريبان تو يابند

آهي است که برخاسته از خاک شهيدان
هر گرد که در عرصه جولان تو يابند

در دامن پيراهن يوسف نزند دست
خاري که به ديوار گلستان تو يابند

آه از جگر تشنه خورشيد برآرد
هر قطره که در چاه زنخدان تو يابند

وحشي شود از ديده هر کس که نگاهي
در دايره نرگس فتان تو يابند

در خويش چو گردون نکني تا سفري چند
از ثابت وسيارنيابي نظري چند

از خانه زنبور حوادث نخوري شهد
تا در رگ جانت ندود نيشتري چند

در سايه ديوار سلامت ننشيند
از سنگ ملامت نخورد هرکه سري چند

از لال هرانگشت زباني است سخن گوي
يک در چو شود بسته گشايند دري چند

دست تو نگردد صدف گوهر شهوار
تا سر ننهي در سر موج خطري چند

جمعي که درانديشه آن چشم خمارند
در پرده دل شب همه شب باده گسارند

خوش وقت گروهي که در انديشه يارند
چون کعبه روان روي به ديوار ندارند

در دامن يارند چو آيينه شب وروز
هر چند گرفتار درين گرد وغبارند

خود را نشمارند ز ارباب بصيرت
با آن که شرر در جگر سنگ شمارند

آيند چو با خويش کم از مور ضعيفند
در بيخبري پشه سيمرغ شکارند

چون شبنم پاکيزه گهر جسم گدازان
در دامن گلزار به خورشيد سوارند

جمعي که قدم بر در ميخانه گذارند
شرط است که سربر خط پيمانه گذارند

من در چه شمارم که تذروان بهشتي
دل بر گره دام تو چون دانه گذارند

چون پرتو خورشيد برآيندتهيدست
آنها که قدم بر در هر خانه گذارند

صائب بزدا زنگ غم از دل که شود خشک
باغي که در او سبزه بيگانه گذارند

فرياد که چون غنچه مرا هرزه درايان
در کنج دل خويش خزيدن نگذارند