ديوان صائب

در راه توهر کس دل ودين باخته باشد
از زنگ خودي آينه پرداخته باشد

در عين تمامي بود آماده نقصان
هر ساده عذاري که چو مه ساخته باشد

چون سايه زمين گير بود روز قيامت
سروي که در اينجا علم افراخته باشد

در مرتبه دوستي آن کس که تمام است
با دشمن خود کينه چراداشته باشد

آن کس که دل از خلق ربايد رخ کارش
در پرده که داند که چهاداشته باشد

با دانه محال است کند دست در آغوش
کاه من اگر کاهربا داشته باشد

تا سنگ بود در بغل و دامن اطفال
ديوانه غم رزق چرا داشته باشد

زنگار کند در نظرش جلوه طوي
آيينه هر دل که جلا داشته باشد

بي صحبت ياران موافق چه کند خضر
در ساغر اگر آب بقا داشته باشد

در عالم حيرت مبود تفرقه را راه
محو تو ز دنيا چه خبر داشته باشد

در حلقه چشمي چه قدر جلوه کند حسن
گرداب ز دريا چه خبر داشته باشد

بي برگ توکل بودآن کس که نشيند
در سايه نخلي که ثمر داشته باشد

نسبت به بدان در چه شمارندنکويان
دريا چه قدرآب گهرداشته باشد

در سينه صد چاک نگنجد دل عارف
سيمرغ محال است قفس داشته باشد

شادآن دل صد چاک که در خلوت محمل
راه سخني همچو جرس داشته باشد

در ميکده صائب چه نفس راست نمايد
از سايه خود هرکه عسس داشته باشد

اميد گشايش نبود در گره بخل
زان قطره مجوآب که گوهرشده باشد

در دامن محشر رگ ابري است گهربار
مژگان تواز گريه اگرترشده باشد

از گريه شادي مژه اش خشک نگردد
چشمي که در او يار مصور شده باشد

در غنچه بوددامن صحراي بهشتش
آن را که دل تنگ ميسر شده باشد

در ديده ارباب قناعت مه عيدست
صائب لب ناني که به خون ترشده باشد

درد همه کس بيشتر از تاب و توان است
در پله خودکيست که ايوب نباشد

چون مهر به راز دل هرذره رسيديم
يک نقطه نديديم که در کار نباشد

جان در تن کس نرگس بيمار تو نگذاشت
اي واي اگر چشم تو بيمار نباشد

باغي که در او بلبل آتش نفسي هست
محتاج به خارسرديوار نباشد