ديوان شاه نعمت الله ولي

عارفاني که ما به ما جويند
گاه در بحر گاه در جويند

هر چه آيد در نظر چون او بود
عين او در چشم ما نيکو بود

در نظر گر نور روي او بود
هرچه آيد در نظر نيکو بود

نامراد از در ما باز نگرديد کسي
در ميخانه ما قبله حاجات بود

گنج عشق او بجو در کنج دل
گنج او در کنج اين ويران بود

جام مي در دور و ساقي در حضور
مجلس ما جنت المأوا بود

در دو عالم هر چه آيد در نظر
حضرت يکتاي بي همتا بود

بلبل مستيم در گلزار عشق
صوت بلبل در گلستان خوش بود

جام در دور است و در دور قمر
گر بتو دوري رسد آن خوش بود

عين او در عين ما چون شد عيان
در همه عالم عيان او بود

عاشق مستيم در کوي مغان
عقل کل در بزم ما انجو بود

ماه روئي چو ترک شيرازي
در همه مصر و در حلب نبود

بر در ميخانه مست افتاده ايم
سر به پاي خم نهاده در سجود

گر در غيري به ما در بسته شد
نعمت الله خوش دري بر ما گشود

نعمت الله در خرابات مغان
هر که بيند در پي او مي رود

آفتابي درآمد از در ما
در دولت به روي ما بگشود

نعمت الله مي رود در راه او
در پيش مي رو که نيکو مي رود

چون درآيد در سماع عارفان
در سواد ملک دل غوغا شود

در رحمت خدا به ما بگشود
اين چنين در خدا به ما بگشود

در به بيگانگان اگر در بست
همه درها به آشنا بگشود

گر در صومعه به بست چه شد
در ميخانه حاليا بگشود

هر چه در غيب و در شهادت بود
بود و نابود را به ما بنمود

ديدمش در آينه عين العيان
آينه او بود و در وي مي نمود

صد هزار آئينه آيد در نظر
در دو آئينه يکي رو دو نمود

خانقاه و صومعه در بسته شد
چون در ميخانه ساقي برگشود