ديوان صائب

چون پسته زبان در دهنم زنگ برآورد
آخر گل خاموشي من اين ثمر آورد

رو سخت چو گرديد کليد در رزق است
آهن چه شررها ز دل سنگ برآورد

گر غير مرا از تو به نيرنگ برآورد
نتوان در دل را به گل وسنگ برآورد

از دل به زبان نامده گرديد سخن سبز
در سينه من بس که نفس زنگ برآورد

جان در بدن خاکي ما زنگ برآورد
اين گوهر صاف از صدف اين رنگ برآورد

در قطره چه مقدار کند جلوه محيطي
اين دايره ها چشم مرا تنگ برآورد

بردار دل از خويش که در هر کششي عشق
چندين پسر ادهم از اورنگ برآورد

با سختي ايام بسازيد که جوهر
در بيضه فولاد پر و بال برآورد

سوزددل عشاق فزون شعله آواز
در سوخته آتش نتواند که نگيرد

در دعوي تجريد مريدي که تمام است
همت گه درمانگي از پير نگيرد

در سينه عشاق نماند گهر راز
اين تابه تفسيده به خود دانه نگيرد

در پوست نگنجد دل خون گشته عاشق
مي چون رسد آرام به ميخانه نگيرد

در دايره سوختگان شمع خموش است
تا شعله به بال وپر پروانه نگيرد

در ديده ما نيست بجز نقش تو محرم
آيينه ما صورت بيگانه نگيرد

در حشر چو آهم علم شعله فرازد
خورشيد به سرچشمه کوثربگريزد

در خدمت آيينه دل صرف شدي کاش
عمري که مرا صرف به پرداز سخن شد

هرقطره که در پرده شب ريخت ز چشمم
چون شبنم گل آينه روي چمن شد

عمري است که در بوته فکرست گدازان
صائب عجبي نيست اگر پاک سخن شد

تيغ تو مي وساقي وپيمانه من شد
هر زخم نمايان در ميخانه من شد

از شوخي او زلزله در مغز زمين است
آن خانه برانداز که همخانه من شد

هر خانه چشمي که شبستان جهان داشت
در بسته ز شيريني افسانه من شد

در کلبه من گرد علايق نبود فرش
سيلاب تهيدست ز کاشانه من شد

در دوستي ساخته صائب نبود فيض
ممنونم ازان شمع که بيگانه من شد

خوابي که به از دولت بيدار توان گفت
خوابي است که در سايه ديوارتو باشد

در رشته کشد گوهر خورشيد نگاهش
چشمي که به رخسار گهربارتو باشد