ديوان صائب

در آستين همت گردون جناب ماست
دستي که خط به صفحه بال هماکشيد

در وصل ازو توقع مکتوب مي کنم
بيطاقتي مرا به ديار دگر کشيد

از گوشمال حادثه محنت نمي کشد
در طفلي آن پسر که جفاي پدر کشيد

گرد کدورتي که ز اغيار داشتم
ديوار در ميان من ودلستان کشيد

صائب بغير گوشه دل نيست در جهان
امروز گوشه اي که نفس مي توان کشيد

در تنگناي خاک همين گوشه دل است
امروز گوشه اي که نفس مي توان کشيد

صياد عشق اگر نگشايد در قفس
خود را ز بال خود به قفس مي توان کشيد

گر صادق است تشنگي عشق در جگر
بحر محيط را به نفس مي توان کشيد

مطلق عنان کند سفر آب موج را
در مي کجا عنان هوس مي توان کشيد

در پرده هاي گوش گل از ناز ره نيافت
فرياد من که گوش کر باغبان شنيد

در هر دلي که حسن گلو سوز او گذشت
بوي کباب از نفسش مي توان شنيد

در جلوه گاه حسن تو از موجه سراب
جوش نشاط آب بقا مي توان شنيد

بوي بهشت را که زمين گير محشرست
امروز در مقام رضا مي توان شنيد

چون تاک سر ز کوچه مستي برآوريد
تا دست حلقه در کمر هر شجر کنيد

ديديد پشت و روي ورقهاي آسمان
يک بار هم در آينه دل نظر کنيد

تيز قضا ز جوشن تسليم نگذرد
در زير تيغ حادثه گردن سپر کنيد

در وقت خويش لب بگشاييد چون صدف
ز احسان ابر دامن خود پر گهر کنيد

هر پرده که از چهره مقصود برافتاد
شد برق جهانسوز ومرا در جگر افتاد

از سينه برآيد دل پر آبله صائب
در بحر نماند چو صدف خوش گهر افتاد

شوريده نمي خواست اگر عشق جهان را
در کوچه وبازار مرا بهر چه سر داد

تا هست نمي در قدح آبله دل
نتوان چو صدف آب رخ خود به گهر داد

در ساغر چشم است مي طفل مزاجي
افسانه حريف دل بيدار نگردد

از سرکشي نفس شود زير و زبر جسم
در خانه نگهبان سگ ديوانه نگردد

خال لب او چون خط شبرنگ برآورد
در کان نمک سبز اگر دانه نگردد

چون فاخته مرغي که ز کوته نظران نيست
در بيضه سر از حلقه فتراک برآرد