ديوان صائب

امروز در قلمرو جرأت دل من است
کبکي که سينه طرح به شهباز مي دهد

هر کس سخن به دشمن انصاف مي دهد
در دست زنگي آينه صاف مي دهد

تا چند ناله در جگر ريش بشکنم
اين خار داد آبله دل نمي دهد

زنهار حلقه بر در چرخ دني مزن
کاين سنگدل جواب به سايل نمي دهد

هرچند شد ز حلقه خط پاي در رکاب
زلفش همان به دست عنانم نمي دهد

در زير لب مراست سخنهاي آتشين
چون شمع اشک وآه امانم نمي دهد

ديگر چه واقع است که آن چشم خوابناک
در پرده رطلهاي گرانم نمي دهد

خال تو در گرفتن دلهاي بيقرار
فرصت به هيچ مور مياني نمي دهد

در هيچ بوسه نيست که آن لعل روح بخش
جاني نمي ستاند و جاني نمي دهد

در صحن کعبه قبله نما چون خرد کسي
گردون متاع يوسفيم را چنان خريد

زانها که طرح باغ فکندند در جهان
آن سربلند شد که نهال خزان خريد

در طبع هر که تازگيي بود چون گهر
گوهر ز کلک صائب شيرين زبان خريد

در سينه حکمتي که فلاطون ذخيره داشت
قالب تهي چو کرد به بنت العنب رسيد

از بوي پيرهن گذرد آستين فشان
در مغز هر که بوي کباب جگر رسيد

گرديد پست همتم از پستي فلک
در تنگناي بيضه مرا بال وپر رسيد

ايمن ز انقلاب شود آب در گهر
آسوده رهروي که به صاحب نظر رسيد

با آن که تيغ غمزه او در نيام بود
زخمش به مغز پيشتر از استخوان رسيد

از يک نگاه خون جهاني به خاک ريخت
در يک گشاد تير به چندين نشان رسيد

فردي نمانده بود ز مجموعه حواس
در فرصتي که نوبت عشرت به من رسيد

شد مهربان سپهر به من آخر حيات
در وقت صبح خواب فراغت به من رسيد

هر نشأه اي که در جگرخم ذخيره داشت
يک کاسه کرد عشق چونوبت به من رسيد

در يوزه فروغ نکردم ز مهر وماه
اين روشني ز عالم ديگربه من رسيد

سرو ترا ز سايه چکد آب زندگي
گر ديد خضر هر که در اين سايه واکشيد

در خنده اي که از ته دل نيست فيض نيست
بيهوده غنچه منت باد صبا کشيد

در چشم بي نيازي ما کار ميل کرد
گردون اگر به ديده ما توتيا کشيد