167906 مورد در 0.07 ثانیه یافت شد.
ديوان صائب
بغير از گوشه دل، عضو بيرون رفته از جايم
که در ايام بي برگي ز بستان بر نمي آيم
همان بيخود شوم هر گاه دست خويش مي بويم
ترا با بي پرو بالي من حيران کجا جويم؟
ترا هر لحظه از جايي من سر در هوا جويم
چه از پروانه در درياي آتش نقش پا جويم؟
از آن چشم سيه دل من نگاه آشنا مي جويم
به آب خضر دست از جان بي آرام مي شويم
من که زان يار گرامي به خبر ساخته ام
مژه دستي است که در پيش نظر داشته ام
ديده ام روي تو، اگر آينه برداشته ام
نسخه اي کز خط مشکين تو بر داشته ام
من که هر پر زدني دام دگر داشته ام
پر و بالي که از آن تنگ شکر يافته ام
مشت خاکي است که در ديده دنيا زده ام
بس که کف بر سر شوريده چو دريا زده ام
من که چون رشته مکرر به گهر پا زده ام
من که صد مرتبه چون سيل به دريا زده ام
به گره آب رخ خويش چو گوهر زده ام
تا سرافراز به يک زخم نمايان شده ام
تا نظر باز به آن سيب زنخدان شده ام
تا سخنگوي و سخنساز و سخندان شده ام
به چه تقصير به پيمانه و مينا رفتم؟
در دل سوخته اي تا چو شرار افتادم
من که صد غنچه پيکان به نفس وا کردم
من ز گرداندن رو در دل دنيا کردم
حيف و صد حيف ز تخمي که پريشان کردم
کمر سعي خود از موج خطر مي کردم
يوسفي بود به هر جاي نظر مي کردم
کاش يک بار هم از خويش سفر مي کردم
همه در نقطه من بود چو پرگار شدم
مضطرب چون کف دريافت به سر دستارم
گر چه چون رشته وطن در دل گوهر دارم
من درين ره به چه اميد قدم بردارم؟
پنجه در پنجه آن زلف معنبر دارم
کف خاکي است که در کوي تو بر سر دارم
که چون خون در جگر از نعمت الوان دارم
تا ازين عالم پر سود و زيان برخيزم
در دل بحرم اگر بر لب ساحل باشم
مي کند سير گلستان دل بازيگوشم
رو به ديوار و در خانه زين مي مالم
زره زير قبايي است که من مي دانم
در زخم زلف دوتايي است که من مي دانم
راهزن راهنمايي است که من مي دانم
جغد را فر همايي است که من مي دانم
تا به دريا نرسم ناله و فرياد زنم
اين نه چشم است که برهم نهم و باز کنم
ادب اين است که با تيغ و کفن عرض کنم
که شبي روز در آغوش و کنار تو کنم
به چه سرمايه تمناي وصال تو کنم؟