ديوان صائب

مه در حصار هاله نخواهد مدام ماند
از آسمان برون دل آگاه مي رود

در عشق آفتاب اگر يک جهت شود
داغ کلف ز آينه ماه مي رود

از اشتياق روي تو نعلش در آتش است
هر شبنمي که بر ورق لاله مي رود

از پاکدامنان نکند حسن احتراز
ماه تمام در بغل هاله مي رود

هر چند بر رخش در دل باز مي کنند
زاهد همان به مسجد آدينه مي رود

تا غوطه در عرق نزند جبهه کريم
گرد خجالت از رخ سايل نمي رود

در وقت خواب بيش شود پيچ و تاب مار
سوداي گنج از سر قارون نمي رود

از شبنم غريب اقامت مدار چشم
در گلشني که بوي گل از گل جدا شود

آن غنچه اي که بود بر او تنگ لامکان
در تنگناي چرخ چه مقدار وا شود

در گلشني که بند قباي تو وا شود
چندين هزار پيرهن گل قبا شود

ريزند اگر به ديده من بيغمان نمک
در چشم قدرداني من توتيا شود

طغيان نفس بيش شود در توانگري
اين مار چون به گنج رسد اژدها شود

بر روي عارفي که در دل گشاده شد
چون بيغمان به سير گلستان چرا شود

در خامشي نهفته بود عيب جاهلان
پاي به خواب رفته خرامان چرا شود

در غنچه برگ گل بود ايمن ز زخم خار
دلگير ماه مصر ز زندان چرا شود

تا متحد به بحر توان گشت بي حجاب
در بحر، قطره گوهر غلطان چرا شود

دل از هجوم نشتر آزار وا شود
چون غنچه اي که در بغل خار وا شود

هر ديده نيست محرم آن چاک پيرهن
تا بر رخ که اين در گلزار وا شود

در هر دلي که خرده رازي نهفته هست
چون غنچه بيشتر به شب تار وا شود

جاني که داشت شکوه ز تنگي لامکان
در تنگناي چرخ چه مقدار وا شود

دلهاي سخت را بود آتش نسيم صبح
پيکان يار در دل افگار وا شود

در موسمي که غنچه پيکان شکفته شد
صائب مرا نشد گره از کار وا شود

عزلت گزين که آب به اين سهل قيمتي
در دامن صدف چو کشد پا گهر شود

هر آرزو که بشکني امروز در جگر
فردا که اين قفس شکند بال وپر شود

در دل سياه نيست دم گرم را اثر
از جوش بحر عنبر تر خامتر شود