ديوان صائب

در آتشم ز کشمکش عقل خام خود
آسوده آن سفينه که بي ناخدابود

چون غنچه هست اگر دل جمعي درين چمن
در گلشن هميشه بهار رضا بود

دستي که شد بريده ز دامان اختيار
دايم چو بهله در کمر مدعا بود

هر دل که نيست ياد خدا در حريم او
سرگشته تر ز کشتي بي ناخدابود

در حسرت قلمرو آرام سوختيم
چون آفتاب چند کسي دربدر بود

بر دوش کوه بسته سبکبار مي رويم
در واديي که آبله بر پاگران بود

در عالمي که همت ما سير مي کند
گردون گل پياده آن بوستان بود

آن را که در جگر نفس آتشين بود
خورشيد آسمان وچراغ زمين بود

آن خرمن گلي که نظر نيست محرمش
مپسند بي حجاب در آغوش زين بود

چون برق و باد دولت دنيا سبکروست
در دست ديو يک دو سه روزي نگين بود

گويند سنت است که در وقت احتضار
ذکر بلند ورد زبان حزين بود

هرکس زجود پير خرابات آگه است
دستش هميشه در ته سر چون سبو بود

بخت سياه پرده چشم حسود شد
اين جغد در خرابه ماپي خجسته بود

منقار بلند به شکر خنده باز بود
دشنام تلخ در دهن باغبان نبود

نازک شده است خاطر گل ورنه پيش ازين
در گوش باغ نغمه بلبل گران نبود

عاشق ز موميايي تدبير فارغ است
در سوختن شکستگي از بوريا رود

سختي پذير باش که گرددسفيدروي
هر دانه اي که در دهن آسيا رود

بينا کسي بود که نهد پا به احتياط
در واديي که کوردر او بي عصا رود

هر جا حديث خامه من بر زبان رود
بلبل چو بيضه در بغل آشيان رود

خوش وقت بلبلي که در ايام نوبهار
از بيضه سر برآورد وپيش از خزان رود

نام ونشان حلال بر آن کس که در جهان
بي نام زندگي کند وبي نشان رود

ايمن مشو ز فتنه آن خال دلفريب
کاين دزد خيره در نظر پاسبان رود

حاجت به حلقه نيست در باز کرده را
صوفي عبث به حلقه ارشاد مي رود

در خاک تخم سوخته اش سبز مي شود
از خرمني که برق فنا شاد مي رود

در مشرب پياله کشان نيست سرکشي
بر هر طرف که مي کشيش تاک مي رود