ديوان صائب

روزي که زخم کاهکشان را رفوکنند
بر روي چاک سينه ما در فروکنند

دردي کشان ز آينه خشت ديده اند
رازي که در حقيقت آن گفتگو کنند

صائب گهر به چشم صدف مردمک شود
در بحر اگر گليم مرا شستشو کنند

در اولين نگاه به معراج مي رسند
عشاق اگر نظاره بالاي او کنند

در آتش است نعل دل داغ ديدگان
تا همچو لاله جاي به صحراي اوکنند

در مکتبي که عشق اديب است کودکان
مشق ستم به خامه فولاد مي کنند

عشق مجاز ابجد عشق حقيقت است
در عالمي که اهل دل ارشاد مي کنند

صائب جماعتي که سوارند بر سخن
در کوه قاف صيد پريزاد مي کنند

دارد کباب سينه سيراب خضر را
خوني که عاشقان تو در جام مي کنند

غفلت نگر که در ره نقش سبک عنان
دلهاي همچو آينه را دام مي کنند

صائب زمانه اي است که خاصان روزگار
در راه ورسم پيروي عام مي کنند

صائب چه فتنه اي تو که چون زلف گلرخان
در گوش حلقه هازبيان تو مي کنند

در راه چون پياده حج خرج مي شوند
جمعي که فکر توشه عقبي نمي کنند

سستي مکن که راهنوردان کوي عشق
در خواب مرگ نيز کمر وانمي کنند

در حشر چشم بسته سر از خاک برکند
اينجا کسي که صاحب ديدش نمي کنند

دارند التفات به هر کس شکرلبان
بي زهر در پياله نبيدش نمي کنند

از آه عندليب محابا نمي کنند
اين غنچه ها که در بغل خار مي روند

آنان که قد کنند دوتا پيش چون خودي
در خانه کمان هدف تير مي شوند

صائب ز زخم شير مکافات غافلند
صيد افکنان که در پي نخجير مي شوند

ديوانگي است قفل در رزق راکليد
عاقل مشو که سنگ به عاقل نمي دهند

پنهان مکن چو بيجگران روي در سپر
از حفظ حق ببين چه سپرها همي دهند

در پايتخت عشق که تاج است بي سري
بيرون رو از ميان که کمرها همي دهند

يک بار رو چرا به در دل نمي کنند
اين ناکسان که زحمت درها همي دهند

در پيري از گراني غفلت مباش امن
خواب گران به وقت سحرها همي دهند

آماده شکست خودم زير آسمان
چون دانه اي که در دهن آسيا بود