ديوان صائب

در چشم بستن است تماشاي هر دوکون
اين کور باطنان ز تماشاچه ديده اند

در خيرگي نگاه مرا نيست کوتهي
روي ترا نظاره گداز آفريده اند

عالم سياه در نظر آب زندگي است
تا آن عقيق تشنه نواز آفريده اند

مردان اگر نفس به فراغت کشيده اند
در زير آب تيغ شهادت کشيده اند

بهر خدا ز خلق شکايت نکرده اند
در راه کعبه ناز مغيلان کشيده اند

در حلقه نظارگيان با کمال قرب
خط بر زمين ز سايه مژگان کشيده اند

اهل نظر به ديده مردم چو مردمک
در گردشند و پاي به دامان کشيده اند

در جلوه گاه حسن تو منصور وار خلق
کرسي زدار ساخته گردن کشيده اند

در آتش زوال بود نعل رنگ و بو
ز نهار دل به غنچه اين بوستان مبند

از گل به وام گوش ستانند بلبلان
در گلشني که ناله صائب شود بلند

در حشر سر ز روزن جنت بر آورند
آنان که سر به حلقه فتراک مي برند

جان چون کمال يافت نمانند در بدن
انگور چون رسيد به ميخانه مي برند

سر گشتگي به طالع جمعي که آمده است
در چشمه سيراب به گرداب برخورند

هر کس دعا کند به اجابت قرين شود
در هر کجا به يکدگر احباب برخورند

حيرانيان عشق چو شبنم در اين چمن
روزي ز راه ديده بيدار مي خورند

زير سپهر دست دعا موج مي زند
در خانه کريم گدا موج مي زند

غفلت نگر که پشت به محراب کرده ايم
در کشوري که قبله نما موج مي زند

زنهار در حمايت عريان تني گريز
کز خرقه هاي صوف بلا موج مي زند

صائب مکش سر از خط تسليم زينهار
کآرام در مقام رضا موج مي زند

در خانمان خرابي خود سعي مي کند
چون غنچه هرکه دم زدل شاد مي زند

عاشق به هيچ وجه تسلي نمي شود
در وصل عندليب همان داد مي زند

در فصل برگريز کند سير نوبهار
آيينه اي که غوطه به زنگار مي زند

عمري است در ميان لب وسينه من است
رازي که بوسه بر لب اظهار مي زند

اميدوار باش که از فيض آفتاب
در سنگ لعل ساغر سرشار مي زند

آن را که نارسا نبود پيچ وتاب عشق
چون زلف دست در کمر يار مي زند