ديوان پروين اعتصامي

چو کبوتر بچه پرواز مکن فارغ
که به پروازگه تست قضا شاهين

بچه اميد درين کوه کني خارا
چو تو کشتست بسي کوهکن اين شيرين

کبوتر بچه اي با شوق پرواز
بجرأت کرد روزي بال و پر باز

ديوان حافظ

قرار و خواب ز حافظ طمع مدار اي دوست
قرار چيست صبوري کدام و خواب کجا

حافظ به خود نپوشيد اين خرقه مي آلود
اي شيخ پاکدامن معذور دار ما را

حافظ مريد جام مي است اي صبا برو
وز بنده بندگي برسان شيخ جام را

صبر کن حافظ به سختي روز و شب
عاقبت روزي بيابي کام را

حافظ ز ديده دانه اشکي همي فشان
باشد که مرغ وصل کند قصد دام ما

مي کند حافظ دعايي بشنو آميني بگو
روزي ما باد لعل شکرافشان شما

حافظ نه غلاميست که از خواجه گريزد
صلحي کن و بازآ که خرابم ز عتابت

ترک افسانه بگو حافظ و مي نوش دمي
که نخفتيم شب و شمع به افسانه بسوخت

حافظ از دست مده دولت اين کشتي نوح
ور نه طوفان حوادث ببرد بنيادت

حافظ اين خرقه بينداز مگر جان ببري
کاتش از خرقه سالوس و کرامت برخاست

اگر به سالي حافظ دري زند بگشاي
که سال هاست که مشتاق روي چون مه ماست

حافظ از دولت عشق تو سليماني شد
يعني از وصل تواش نيست بجز باد به دست

زبان کلک تو حافظ چه شکر آن گويد
که گفته سخنت مي برند دست به دست

خنده جام مي و زلف گره گير نگار
اي بسا توبه که چون توبه حافظ بشکست

بازآي که بازآيد عمر شده حافظ
هر چند که نايد باز تيري که بشد از شست

مرنج حافظ و از دلبران حفاظ مجوي
گناه باغ چه باشد چو اين گياه نرست

حافظ هر آن که عشق نورزيد و وصل خواست
احرام طوف کعبه دل بي وضو ببست

سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد
که شعر حافظ شيرين سخن ترانه توست

برو فسانه مخوان و فسون مدم حافظ
کز اين فسانه و افسون مرا بسي يادست

حسد چه مي بري اي سست نظم بر حافظ
قبول خاطر و لطف سخن خدادادست

حافظ ز غم از گريه نپرداخت به خنده
ماتم زده را داعيه سور نماندست

حافظ چه طرفه شاخ نباتيست کلک تو
کش ميوه دلپذيرتر از شهد و شکر است