ديوان محتشم کاشاني

اين بار خود مراد من اندک حمايتي ست
از لطف شه که هست به از گنج شايگان

ديوان اشعار منصور حلاج

ز ويراني مترس اي جان که چون دل گشت ويرانه
غمش در کنج اين ويران چو گنج شايگان بيني

ديوان وحشي بافقي

ز بس جوهر که آن کان در زمين بر روي هم ريزد
همه روي زمين در زير گنج شايگان باشد

ديوان سنايي

مطربان رايگان در رايگان آباد عشق
بي دل و دم چون سنايي چنگي و نايي شدند

ديوان عطار

چون آفريدي رايگان نه سود کردي نه زيان
اکنون ببخش اي غيب دان هم رايگان سبحانه

ديوان شمس

مي فروشد او به جاني بوسه اي
رو بخر کان رايگان است رايگان

در عشق اگر اميني اي بس بتان چيني
هم رايگان ببيني هم رايگان بيابي

ديوان ناصر خسرو

يکي رايگان حجتي گفت، بشنو
ز حجت مراين حجت رايگان را

اين را نستانم به رايگان من
زيرا که جهان رايگان گران است

ديوان امير خسرو

افسوس که شاديي نديدم
وين عمر عزيز رايگان شد

ديوان اوحدي مراغي

من آن خاکسارم، که گر برگذاري
بيفتم، کسم رايگان برنگيرد

بر سر کوي سبکباران عشق
از گراني رايگان افتاده اي

ديوان انوري

انوري گر حريف نرد اين است
ندبت رايگان بخواهد برد

بخرش پيش از آنکه بشناسيش
وانگهت رايگان گران باشد

آب دندان حريفي آوردي
کوش تا رايگان تواني جست

شاهنامه فردوسي

شب تيره از دست پرمايگان
بشد نامداران چنين رايگان

به نام بزرگان و آزادگان
کزيشان جهان يافتي رايگان

که گوري فروشد به بازارگان
بديشان دهند اين همه رايگان

بخفتند ترکان و پر مايگان
جهان شد جهانجويي را رايگان

نه اين باشد آيين پرمايگان
همي تن بکشتن دهي رايگان

بزرگان و با دانش آزادگان
نبشتند يکسر همه رايگان

حسين قتيب است از آزادگان
که ازمن نخواهد سخن رايگان

ديوان خاقاني

پيش مرغان سر کوي مغان
دانه دل رايگان خواهم فشاند

آبروي است کيمياي بزرگ
کيميا رايگان نخواهد داد

بر خاک در تو آب حيوان
چون آتش رايگان ببينم