ديوان قاآني

در سينه من ياد غمش يونس و ماهي
در خاطر من نقش رخش يوسف و زندان

دل در طلبش آب حياتست و سکندر
سر در قدمش تحفه مورست و سليمان

هاروت فسونساز بود در چه بابل
يا خال دلاويز تو در چه زنخدان

در همت او شرک بود وصف تناهي
در دولت او کفر بود نسبت پايان

در چنبره امر تو نه چنبره چرخ
ماننده گويي که فتد در خم چوگان

در واهمه ات هرچه بجز شبهه تشکيک
در حافظه ات هرچه بجز نسبت نسيان

باورم نامد اين قصه که در باغ بهشت
گشت شيطان به فسون در دهن مار نهان

در عذار تو و در سينه من آتشهاست
که اگر شعله برآرند بسوزند جهان

ديريست که مهرت مراست در دل
عمريست که شوقت مراست در جان

گردون نه و در وي هزار اختر
جنت نه در وي هزار غلمان

شد ساکن کان هرچه بوم در ملک
شد واصل ملک آنچه سيم در کان

بود هبوط ذنب تا هميشه در جوزا
بود وبال زحل تا هماره در سرطان

حسود قدر تو غمگين چو ماه در عقرب
خليل جاه تو شادان چو زهره در ميزان

چه پدر در حرمش پرفکنان طاير وهم
چه پسر در طلبش بال فشان مرغ گمان

چه پدر گشته قضا تابع او در احکام
چه پسر گشته قدر پيرو او در فرمان

تويي که داني اذکار طير در او کار
تويي که بيني ادوار روح در ابدان

تا ندري مر دهانش را نيايد در سخن
تا نبري مر زبانش را نيايد در بيان

در دور داراي زمين در عهد خاقان زمان
کشورگشاي راستين گيهان خداي راستان

ورگيري از بابش خبر شهر فضايل راست در
در هر کمالي مشتهر بر هر مرادي کامران

ز رشک همت آن ابر آذارست در آذر
ز حقد نعمت اين بحر خزرانست در خذلان

گلشن چهرش شکفته فرودين در فرودين
سبزه خطش دميده بوستان در بوستان

در دهان او سخن چونان وجودي در عدم
بر ميان او کمر چونان يقيني بر گمان

بر قدش گيسو چو ماري بر فراز نارون
در لبش دندان چو دري در ميان ناردان

راستي را در شگفتستم ز اطوار سپهر
راستي را در شگرفستم ز ادوار جهان

جم در ايشان چون نگين در حلقه انگشتري
بر سرش از سايه مرغان جنت سايبان

در بارگاه جاهش زال سپهر خادم
در آستان قدرش هندوي چرخ دربان

در دولتش عيان شد تيمار آل تيمور
در عصرش از ميان رفت سامان آل سامان

مردم چشم جهان شو تا توان در چشم خلق
خويش را در عين تاريکي منور داشتن

رستگاري جوي تا در حشر گردي رستگار
رستگاري چيست در دل مهر حيدر داشتن

در حضور ديو طبعان از پي روپوش چشم
سرکه کردن روي و در دل شکرستان داشتن

از چه نبالم بهر چه در زمي ايدر
از چه ننازم بهر که در فلک ايدون

در بر من همچو دل وفاي تو مضمر
در دل من همچو جان رضاي تو مکنون

الا تا در نيايد در دو گيتي
به هيچ انديشه ذات پاک بيچون

هرگه در سپوزمش ناف و شکم بدوزمش
شمعي بر فروزمش در غرفات اندرون

در هر نگه تو طعن صد خنجر
در هر مژه تو زخم صد زوبين

در طالع من نشان آزادي
معدوم بود چو باه در عنين

بنهفته در دو شيطان يک عرش جبرئيل
جاداده در دو مرجان يک بحر انگبين

دستش هزار دنيا پوشيده در يسار
جودش هزار دريا پاشيده در يمين

در آفرينش عالم تو ز آن عزيزتري
که در ميان بيابان تموز ماء مين

هرکجا بادي ز خشمش مهرگان در مهرگان
هر کجا ذکري ز لطفش فرودين در فرودين

از قدش وصفي خيابان در خيابان نارون
از رخش مدحي گلستان در گلستان ياسمين

موکبش در دشت هيجا چون کمان اندر کمان
لشکرش در روز غوغا چون کمين اندر کمين

از کمندش سر نيارد تافت در ميدان رزم
از پرندش جان نخواهد برد در مضمار کين

مي نبخشد نفع در دفع اجل سد سديد
مي ندارد سود در طرد قضا حصن حصين

آني از ساعات عمرت هرچه در گيتي شهور
روزي از ايام بختت هرچه در عالم سنين

بدل سرمه در دو چشمش ناز
عوض شانه در دو زلفش چين

مرگ در ره نشسته گوش به حکم
تا کي او در شود به عرصه کين

فر عقاب در تن طيار او نهان
پر غراب در سم سيار او ضمين

پروين گرفته در شکر لعل نوشخند
شعري نهفته در شکن شعر عنبرين

زلفش سپهر و جسته در او مشتري قرار
لعلش سهيل و گشته ثريا در او مکين