ديوان سيف فرغاني

با دو حجاب سيف نبيني جمال دوست
تو در حجاب عشقي واو در حجاب حسن

در زمينهاي دگر آهو چو ديگر جانور
هست، ليکن ناف آهو مشک در چين مي شود

اي ولي نعمت جان چون در دندان دايم
گوهر شکرتو در درج دهان داشتنيست

ما گداي در جانان نه براي نانيم
دل بداديم وبجان در طلب جانانيم

در بهار از کرم دوست بدست آورديم
در خزان ميوه وبرگي که همي افشانيم

هر زرد روي عشق که در دستم اوفتد
در پاش مالم اين رخ چون زعفران خويش

سيف فرغاني زبهر من بدست لطف خويش
دوست در نگشاد ومن در بند دستورم هنوز

در تير مه زباد خزان نرگس ايمنست
گر در بهار شاخ شکوفه چنين کند

يک زبانند در ملامت ما
اين دو رويان که در قفاي تواند

در ره خدمت اگر مال خوهي در بازند
وز سر رغبت اگر جان طلبي بسپارند

ملاحت را بسي اسرار مضمر
در آن صورت چو معني در کلامست

گرم در حلقه خاصان در آري
عجب نبود که الطاف تو عامست

نيست شايسته که در يوزه کند بر دراو
آن گدا طبع که در ملک فريدون نگرد

خلق در وي نگرانند که چونست وليک
بنده در آينه قدرت بيچون نگرد

ما از همه کمتريم در ملک
ما از همه پس تريم در راه

کس نور صفا نديد در ما
کس آب بقا نيافت در چاه

دوست چون در نيکويي يکتاست همچون آفتاب
عاشقش زآن در عدد چون ذره بسيار آمدست

در ميان جمع خوبان يار ما(گويي مگر)
در چمن طاوس روحاني برفتار آمدست

حسن در صحبت آن روي که مه پرتو اوست
همچو در صحبت خورشيد نهار آمده بود

وقت آنست که از روزن ما در تابد
آفتابي که شعاعش در وديوار گرفت

دوست در روز نهان نيست چو آتش در شب
ليک نورش ره ادراک بر ابصار گرفت

ازرخت در نظرم باغ وگلستان آيد
وز لبت در دهنم چشمه حيوان آيد

هرکرا سوداي تو در سر بود
در دو کونش مي نگنجد پاي دل

نه دلم را در غمت پرواي من
نه مرا در عشق تو پرواي دل

رفته همچون آب در اجزاي خاک
آتش عشق تو در اجزاي دل