ديوان سيف فرغاني

لب بر دهان نهي نبود در حساب وصل
يا عقد دوستي نبود در شمار بوس

اوست پيدا وسرافراز ميان خوبان
همچو در قلب سپهدار وعلم در لشکر

همه در عهد تو در ماتم حسن خويشند
سرخ رويان کلهدارو سيه دستاران

اي در جهان لطف ملکشاه نيکوان
در حسن هر غلام ترا ملک سنجرست

هر غمي کز عشقت آيد در درون
جان برغبت در دلش جا مي کند

گرچه بر چون من گدايي در ببست
بر سگان کوي در وا مي کند

در قبايي کسي نمي داند
که تو در پيرهن چه تن داري

بر ياد دوست هر شب با شاهد خيال
پا در فراش ودست در آغوش مي کنيم

در سرم سوداي تو چون آفتابي بر فلک
در دلم اندوه تو چون پادشاهي بر سرير

نزد آن کش آتش عشقست در کانون دل
آب حيوانست بي قيمت چو يخ در زمهرير

در طبع من که هستم قربان روز وصلت
خوشتر زماه عيدي در چشم روزه داران

اي صد هزار مسکين اميدوار اين در
زنهار تا نبندي در بر اميدواران

در سخن جمع کنم در معاني پس ازين
درکشم از پي گوش تو بزر مرواريد

ايا نموده دهانت زلعل خندان در
سخن بگو وازآن لعل برمن افشان در

بخنده از لب خود پرشکر کني دامن
مرا چو چشم در اندازد از گريبان در

دهانت گاه سخن تا نبيند آن کو گفت
که کسي بشهد نپرورد در نمکدان در

بدست من گهر وصل خويش اکنون ده
که هست در صدف قالب من ازجان در

مرا چه قدر فزايد ازين سخن برتو
که در طويله تو با شبه است يکسان در

سيف فرغاني در شعر بسي ذکر تو کرد
صدف در سخن گفت ثناي گوهر

پرتو خورشيد کندر طبع معدن زر سرشت
ابر در باران که در جوف صدف گوهر نهاد

من چو شکر در قصب ايمن بدم ازسوختن
عنبر خطت مرا چون عود در مجمر نهاد

يار سلطانست ومن در خدمت سلطان خويش
خلق را آورده ام در طاعت فرمان خويش

چون زليخا در سفر عاشق شدم بر روي يار
پادشاهي يافت يوسف در غريبستان خويش

در گيسوي بتان نبود تاب زلف يار
در ريسمان چه قوت حبل المتين بود

زجورها که تو با بنده کرده اي در روم
عجب مدار گر آوازه در عراق افتد