ديوان سيف فرغاني

در بوستان نشيندو در حسرت تو سيف
بر گل فشاند اشک چو باران خويش را

يار در شيريني از شکر گذشت
عشق در دلسوزي از آذر گذشت

دل در غم چون تو بي وفايي
در بستم و مي کشم جفايي

برو خيمه مزن در خانه آن را
که خرگه در بيابان مي نگنجد

آنها که در عشق تو در دل نهفته اند
همچون صدف شدند زغم جمله استخوان

در روزگار حسنت من عالمي زعشقم
وصل تو عالمي را در انتظار کشته

عرق بر عارض تو آب برآب
حديثم در دهانت هيچ در هيچ

زدندان تو نيز اندر شگفتم
که چندين در نهان چونست در هيچ

تا غمت در درون سينه ماست
مرگ بيرون در انتظار منست

خار تو در ره منست چو گل
پاي من در ره تو خار منست

اکنون که شد دل من در عشق يار بسته
يارب در وصالش برمن مدار بسته

من در حرم عشقت همخانه هجرانم
در کوي وصال آخر اين خانه دري دارد

گرد در تو در طيرانست روز و شب
مرغ دل ارچه لايق آن اوج پرنداشت

در دلم هست مهر تو چه شود
اگرت شعر من بود در دست

ملک عالم بر در دل رفت درويش ترا
گفت رو بيرون در بنشين که جا مستغرقست

چو جان حديث تو شيرين وليک شورانگيز
غم تو در دل عاشق چو وجد در مجذوب

رجاي وصل تو در جان سيف فرغانيست
چنانکه در دل عاصي اميد عفو ذنوب

بنيکي همچو شعرمن در اوصاف جمال او
بخوشي همچو ذکر او که در اشعار مي آيد

ما جهان را بتو بينيم که در خانه چشم
ديده مانند چراغست وتو در وي نوري

اگرچه در طلب از ما فتورها باشد
تو منعمي نبود در عطا فتور ازتو

رخش بگاه نظر گلشنيست در نوروز
لبش بوقت سخن غنچه ييست در خنده

هر کو نه خدمت تو کند در بطالتست
وآن کو نه مدحت تو کند در ضلالتست

راز در دل چو دانه در پنبه است
همچو حلاج کشف راز مکن

هم ببوي اوچو بستانست زندان در سقر
هم بياد او گلستانست آتش در جحيم

در گريبان با چنان رويي چو ماه وآفتاب
گردنش گويي يد بيضاست در جيب کليم