ديوان سيف فرغاني

دلم در زلف تو بهر رخ تست
که مطلوبست در شب روشنايي

عشق تو شعار ماست در دين
روي تو بهار ماست در دي

چون دامن تو گيرد در پاي تو چه ريزد
بيچاره يي که جانش در آستين نباشد

عقل را با عشق تو در سر جنون
صبر را از دست تو پا در رکاب

در سخن زآن لب همي بارد شکر
در عرق زآن رو همي ريزد گلاب

جز تو از خوبان عالم کس نداشت
سرو در پيراهن و مه در نقاب

از آن چراغ که در مجلس تو برمي شد
بجاي سرمه کشيديم دوده در ديده

در دو عالم ز کس ندارد خوف
هرکه در مأمن رعايت اوست

چون ز غايات کون در گذرد
اين قدم در رهش بدايت اوست

در وصف خوبي تو صاحب لسان معني
بسيار گفت ليکن ناورد در بيانت

پا در رکاب کردي اسب مراد را سيف
روزي اگر فتادي در دست من عنانت

ما برآنيم که تا آب روان در تن ماست
برنگيريم ز خاک در تو پيشاني

ناديده رخ خوب تو در وصف تو ما را
در ضمن معانيست صور تعبيه کرده

در دل هرکسي ز تو سوزي
در سر هريکي ز تو هوسي

آن دوست در تصور نايد خيال وار
در وصف او هر آنچه تو گفتي خيال تست

تو بدين حسن در ايام فزودي فتنه
من بدين شعر در آفاق فگندم غلغل

خضر شوي در بقا و دانش و آنگاه
آب در اجزاي تو کند حيواني

در زير بام چرخ مجوي آستان دوست
بالاي عرش دان در ايوان عشق يار

غم تو در گريبان دل من
چو خار آويخته در دامن گل

در ملکش اگر بودي مانند تو شيريني
فرهاد شدي خسرو در سنگ تراشيدن

گر همچو سگ در کوي او از آستان بالين کني
بگشايدت ناچار در بنمايدت ناگاه رو

اگر در گلشن آيي، سرو آزاد
زند در پيش بالاي تو زانو

عشق در جان سيف فرغانيست
چون در اجزاي خاک ماء معين

در دل عاشق اگر قدر بود جانانرا
نظر آنست که در چشم نيارد جانرا

دوش در وصف جمال تو چو در بستم دل
خوب رويان معاني بگشادند نقاب