ديوان سيف فرغاني

اي خرسوار اسب طلب در پيش مران
چون اشتري رميد(و) ببيدا در اوفتاد

بيچاره سيف در غمت اي پادشاه حسن
چون ناتوان بدست توانا در اوفتاد

بتو در بسته ام اميد گشايش که مرا
نخوهد بجز بکليد تو گشادن اين در

تو اندر ميان نکويان چنان
که در آب لولو و در خاک زر

در صحن اين خرابه غباري نصيب تست
ورچه چو باد سير کني در فضاي خاک

در رخ خوب تو پيوسته قمر با آفتاب
در لب لعل تو آغشته شکر با انگبين

چون گريبان افق وقت طلوع آفتاب
پاي او در عطف دامن دست او در آستين

بر سمند کامراني مي خرامد شاه وار
گاه در بستان مهر و گاه در ميدان کين

حسن هرجا که در جهان برود
عشق در پي چوبي دلان برود

اي تو در زير جامه مردان
چون نجاست بجام زرين در

در تن مرده چه کار آيد ز جان
در دل از ياد تو آن آيد همي

در دل من آتش سوداي تست
آب در چشمم از آن آيد همي

تا چون رکاب پا بنهي در دهان مرا
من دست در عنان تو گويم بيار پاي

شدست در خم گيسوش بي قرار دلم
چو وقت چنگ زدن در ميان تار انگشت

بوقت تنگي هجرت چو پاي دلها را
همي در آيد در سنگ اضطرار انگشت

ز شرم آن در دندان سزد که حل گردد
چو مغز در صدف همچو استخوان گوهر

در سخن چه برم بر در تو چون داري
از آب ديده عاشق بر آستان گوهر

در تجاوز از حدود حق و در ابطال آن
يافته شيخ تو از پيران نابالغ جواز

چو روي خوبش در باغ نيست خندان گل
چو خوي تيزش در جنگ نيست بران تيغ

بطاعت در مکن تقصير اگر خود خاص درگاهي
ببين کابليس ملعون شد بيک تقصير در طاعت

ايا در معصيت چون من بسي تعجيلها کرده
برو گر زاهل ايماني مکن تأخير در طاعت

اگر در معصيت ديوت مسخر کرد نتواند
سليمان وار ديوان را کني تسخير در طاعت

از فناي جان ندارد بيم عاشق در طريق
وز هلاک تن ندارد باک حيدر در قتال

زآن پيشتر که بارگي وقت سرکشد
رو دست در عنان زن و پا در رکاب کن

رنج بردن در طريق عاشقي بيهوده نيست
در نکويان بدگماني گر چنين ظن مي بري