ديوان سيف فرغاني

در چشم ازو فزوده نوري
در خانه ز من نمانده ديار

مشتي گل تست در کشيده
در چشم هواي تو چو گلنار

در کف صراف شرع سنگ و ترازوست
معدن جود است در جبال حقيقت

تا قطره سحاب غمت در دلم چکيد
چشمم ز اشک حامل در شد چو گوشوار

وآنگه بدست لطف بتضمين اين دو بيت
در سلک نظم اين شبه کش در شاهوار

از روزن ار رهش نبود در سراي تو
خود را درافگند ز شکاف در آفتاب

پيش رخ تو در عرق روي خويشتن
غرق آمده در آب چو نيلوفر آفتاب

تا زلف همچو سلسله بر رويت اوفتاد
در حلقه ماه ديدم و در چنبر آفتاب

فرياد زد زمين که تو کي آسمان شدي
تا در کنار مه بودت، در بر آفتاب

مفر من در تست آنچنانک مردم را
در آفتاب تموزي بود مفر سايه

نه پرتو اثر عاشقيست در هر دل
نه معجز حجر موسويست در هر سنگ

فروغ عشق تو در جان نهان همي دارم
چو در دل آتش نوزاده را معمر سنگ

برون آمد و مادر خويشتن (را)
در آورد در زير چادر شکوفه

چو در گلستان بگذري در بهاران
ايا مر ترا همچو من مهربان گل

شود لفظ عذب سخن در بيان تر
کند شاخ خشک قلم در بنان گل

حقا که در عساکر ارواح خافقست
در صف اوليا علم کبرياي تو

در باغ دهر چون گل گر سربسر جمالي
در روز زندگاني گر جمله مه چوسالي

شبي بي فکر اين نقطه بگفتم در ثناي تو
وليکن روزها کردم تأمل در فرستادن

وآن آتشي که رخت نخستين بدر بسوخت
زد شعله يي و در من شيدا در اوفتاد

شيري و آتشي که بهم کم شوند جمع
در خود فکند مرد چو . . . با در اوفتاد(؟)

ناديتهم و قلت هلموا لحبنا
در مقبلان فغان اتينا در اوفتاد

شايد که جمله دست تمسک درو زنيم
در چنگ او چو عروه وثقي در اوفتاد

زيرا شنوده اي که ز مجنون ناشکيب
آشوب در قبيله ليلي در اوفتاد

ناسوخته نماند در آفاق هيچ جاي
کين آتش غم تو بهرجا در اوفتاد

جاني که بود مريم بکر حريم قدس
در مهد غم چو عيسي گويا در اوفتاد