ديوان سيف فرغاني

گهي چون موج بيني در بحارم
گهي چون ابريابي در هوايم

در سواد بشري کشف چنين ظلمت را
چاره از نور بياضي است که در ديده هيست

در چنين ملک که تيغ همه در وي کندست
پادشاهم که بشمشير خودم استيليست

که آفتاب خرد در غبار حيرت ماند
ز دره دهنت در هواي انديشه

غم تو در دل چون چشم ميم من پنهان
چنانکه پنهان در گفتهاي انديشه

اي که در دور خوبي تو بسيست
دل و جان داده در برابر حسن

عشقت چو در حريم دلي پاي در نهاد
گشتند سرکشان طبيعت مسخرش

چه بندي در بروي آفتابي
که هر روزش نظر در روزن تست

نکورو يوسفي داري تو در چاه
ترا ظن آنکه جاني در تن تست

تو شمعي از طلب در خانه برکن
گرت مهتاب در روزن نيايد

کجا در چشم مردم باشدش جاي
چو سنگ سرمه در هاون نيايد

در جهان تيره جز روشن دلان عشق را
همچنين در طبع کي گردد مصور آينه

اگرچه گه سعي در کار علم
چو حاجي رمل ميکني در مطاف

در دل خسته من جام شراب عشقش
آنچنان کرد سرايت که دوا در بيمار

کي بود آنک بگلزار درآيم در سير
در کفي جام مي و درد گري گيسوي يار

سيف فرغاني گفتار تو سحرست نه شعر
موم در صورت گل عرض مکن در بازار

با خلق در نماز و تواضع براي حق
پيوسته در رکوع چو ابرو خميده اند

در غم تست ناله هم نفسم
در ره تست سايه همراهم

بدين عمل نتواند رهيد در محشر
که در مصاف نشايد بتيغ چوبين رفت

دعاي نيک ز اصناف خلق در عقبش
چنانکه در پي الحمد لفظ آمين رفت

همه بر در دوست موسي طلب
همه در ره فقر عيسي شعار

با چنين روي چو در گوش کني مرواريد
شود از عکس رخت دانه در چون گلنار

باز سوداي ترا زقه جان در چنگل
مرغ اندوه ترا دانه دل در منقار

مي نهد در دل فرهاد چو مهر شيرين
خسرو عشق تو در مخزن جانم اسرار

گر بر در تو مقيم باشد
سگ سکه بدل کند در آن غار