حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

در و درگاه عقل و جان سر اوست
نردبان پايه فک در اوست

تا که بنشست خواجه در بالش
بالش آمد ز ناز در بالش

در شود هر زمان به بحر سياه
بر کشد در ز بهر تاج و کلاه

چيز را در دلش نماند محل
زان ورا نيست در زمانه بدل

همه نقاش معني از خامه
در و زر درج کرده در نامه

ميل هرگز نکرده در احکام
کرده در دين به شرط خويش قيام

ظاهر و باطنش ز رشوت پاک
ميل در طبع او نه در افلاک

فحل بودست در همه احوال
چه به افعال دين چه در اقوال

در رضا دين به نفس نسپارد
خشم را در نهاد نگذارد

چون قدر در سخا ريا نکند
چون قضا در عطا خطا نکند

نام او در عمل صحيح الجهد
لقبش در وفا کريم العهد

در کف نقشبند سر ازل
در خلاء جلال او چه خلل

هست در باديه در آز و نياز
گرچه راهست دور و زشت ودراز

زين سبب نست در نشيمن جود
لاجرم هست در سراي وجود

در تصفح چو حلم به بردار
در تخلص چو علم برخوردار

در خرد صفو را مباني اوست
در سخن روح را معاني اوست

خواجه در راه عقل و جان ز قياس
در سراي غرور و جمع اناس

چشم پر در ز در سفته او
گوشها پرگهر ز گفته او

در سخا مرد با خطيري تو
در سخن فرد بي نظيري تو

در دعاها چو دست برکند او
چرخ را صدهزار در کند او

در صفات تو ظلم نتوان گفت
با سگي در جوال نتوان خفت

همچو سگ در به در به دريوزه
خوانده مر زهر را شکر بوزه

در افاعيل و در مفاع و فعول
گفته دايم به جاي فضل فضول

در و خرمهره جمع کرده به هم
بي خبر در سخن ز بيش و ز کم

در هر آن خانه اي که ره يابند
در شد آمد بسان سيمابند