حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

گشته چون خار در مصاف زبون
خصم در پاي اسب خرماگون

در غريبي نه کارساز و نه بار
در غريبي مه فخردان و مه عار

وان کسان کز برون در ماندند
دان که در دست خويش درماندند

ليک آن ره ببين که داري پيش
از در نفس تا در دل خويش

در سخن لفظ او چو سحر حلال
در جهان بود او چو عذب زلال

سر ربايد ز دشمنان در رزم
تاج بخشد به دوستان در بزم

در خطا دير گير و زود گذار
در عطا سخت مهر و سست مهار

گلبن عقل شاه در تدبير
چون شکوفه ست در جواني پير

جور چون دور چرخ دم در دم
کار چون زلف يار خم در خم

خصم را رمح چون الف در بسم
چشمها کرده همچو جان در جسم

شده در گرد روي روشن اوي
همچو جان بلال در تن اوي

شد ز خاک در تو در عالم
آز بسيار خوار سير شکم

چون در عدل باز شد بر تو
در دوزخ فراز شد بر تو

عاملي در نسا و در باورد
قصد املاک و چيز آن زن کرد

گفت روزي به رهزني در تاخت
ديد در بند کرده کاله و ساخت

هر که در ملک و دين چنين باشد
در خورد حمد و آفرين باشد

سوي او دل چو خاک در ديگست
نزد او جان چو آب در ريگست

گفت شه دست برده در دل خويش
نگذارم دو پاي در گل خويش

خويشتن شاه خوانده در منزل
در و ديوار و بام و صحنش گل

خصم دين را به تيغ بر در پوست
که دو سر در يکي کله نه نکوست

نيست در غزو و در مقالتشان
جز حديد و حديث آلتشان

نقطه اي نه و اينجهان در وي
ذره اي نه و آسمان در وي

صفت شيد در دو ابرو داشت
قوت شير در دو بازو داشت

هر کجا آفتاب و در باشد
در و بام از نظاره پر باشد

روزي جن و انس در کلکش
وحي منزل سرشته در سلکش