167906 مورد در 0.10 ثانیه یافت شد.
ديوان عرفي شيرازي
کرده به نگشودنش ابرامها
قاعده رهروي آغاز کن
در پي آراستن جوي شير
عنبرت اندوده کافور گشت
جوهر فيروزه بگنجينه برد
صورت معني نپذيرفته ام
واي بحالت که تسلي شوي
عطسه غفلت زده مغز دلت
نزع ببالين حيات آمده
انجمني کو بودش شبچراغ
در حرم معنويان عود سوز
شاهد جان در حرمش منزوي
بتکده را نغمه انجيل سنج
در هوس نغمه او نا شکيب
در جگر لذت اين داغها
طوطي باغ قدمش بود صيد
سجده کنان در حرم روي تو
خارمنه در ره نطارگي
در حرم غنچه بميرد شميم
غيرت سيمرغ و مگس تابکي
زانکه مرادش همه ناکاميست
ليک بود شربت من نوشخند
طنز در آغوش کنايت کشيد
نامه پرواز ببال اندر است
ديده بمعموره هوشش فتاد
که سوزد راحت ديرينه من
وگرنه مستم اينک در شکستم
بده گنجي کزان به برفشانم
جواهر از تهي دستان نهفتن
مسنج اين نغمه در باغ مناجات
ترا بنمايم آن گنجينه راز
وگر گنجد نسيم گل برنجد
نديدند آشنايي در نگاهش
نشيند تا اجابت در گشايد
ز مرغان چمن در شرمساري
بتکليف آمدش اميد فرهاد
در ديده فتنه خواب بشکست
صد شيشه پرگلاب بشکست
در زير لبم جوآب بشکست
در حشر مکن همين فراموش
چون گريه در آستين فراموش
با غمزه چرا عتاب داري
اين فتنه که در رکاب داري
صد عربده با شراب داري
آتشکده خراب داري
اخلاق الاشراف عبيد زاکاني
سنگ زيرين آسيا باشد،
ديگران دوزخ اختيار کنند،
کليله و دمنه
ديوان ابوسعيد ابوالخير
وي با همه در حضور و چشم همه کور
تو در خور خود کني و ما در خور خويش
پنهاني من تويي و پيداي تو من
نه در حق تو کيف توان گفت نه اين
زبور عجم اقبال لاهوري
نه در جان غم اندوزم هواي باغ رضواني
دگر عالم بنا کن گر حجابي در ميان خواهي
جام مي در دست من ميناي مي در دست وي
از شوخي آب و گل در گفت و شنود آمد
در پر و بالش فروغي گاه هست و گاه نيست
هر که در ورطه ي «لا» ما ندبه «الا» نرسيد
آن به پيري کودکي اين پير در عهد شباب
چاک اگر در سينه ريزي ماهتاب آيد برون
آن مي که نمي گنجد در شيشه ي مشرب ها
در هجوم گل و ريحان غم دم سازي داشت
در ناله هاي مرغان آن زير و بم نمانده
پيام مشرق اقبال لاهوري
آن سوز چه سوز است که در تاب و تب استي
لب فرو بند که اين عقده گشودن نتوان
که در آن جوي تنک مايه گهر پيدا نيست
باز بنگر در جهان هنگامه ي الاي من
آتشي بود که در خشک و تر انداخته ايم
جاويد نامه اقبال لاهوري
بيخ او در دل نه در آب و گل است
در بدن غرق است و کم داند ز جان
ديوان امير خسرو
زلفت به سر يک مو در شانه کند ما را
مشاطه به جاي مو در شانه کند ما را
اي گل، نهان از باغبان در بوستان من
سبزه بساط سبز وتر از پي رقص آب را
مي زند زان شعله دايم آتشي در جان ما
از کدامين سو نگهدارم من اين ويرانه را
برگل و لاله کس چنين کژ ننهد کلاله را
در ميان خاک در آبدار خويش را
خرسندييي دارم کنون در را بدان زنگارها
چون نمک در خورد، بي خونابه اي نبود کباب
يا گرفته مي شود در لب ز شيريني جواب
نيمه اي در سايه ماند و نيمه اي در آفتاب
زلف در بازي در آمد، چون توان آورد تاب
بگذر که در کعبه به اين پا نتوان رفت