ديوان سنايي

زيرا که چو گيرمت به شادي در کش
در پيرهن چرب تو افتد آتش

تا ديد هوات در دلم غايت عشق
در پيش دلم کشيد خوش رايت عشق

جز تير بلا نبود در ترکش عشق
جز مسند عشق نيست در مفرش عشق

چون در غم آن نگار سرکش باشم
آب انگارم گر چه در آتش باشم

در وصل شب و روز شمرديم بهم
در هجر بسي راه سپرديم بهم

چوبي بودم بود به گل در پايم
در خدمت مختار فلک شد جايم

در بند بلاي آن بت کش بودن
صد بار بتر زان که در آتش بودن

دل سوخته شد در تف انديشه تو
بفکند سپر در صف انديشه تو

وي کشته هزار شير در بيشه تو
تو بي خبر و جهان در انديشه تو

اي تعبيه جان عاشقان در پي تو
اي من سر خويش کشته ام در پي تو

تا در صفتيم در مماتيم همه
چون رفت صفت عين حياتيم همه

در خواب ندانم که چه ديدستي دوش
کامروز چو نقش فوطه در هم شده اي

در حسن چو عشق نادرست آمده اي
در وعده چو عهد خويش سست آمده اي

در صلح شکر بوسه شکارا که تويي
در جنگ قوي ستيزه گارا که تويي

در پيش خودم همي کني آنجابي
پس در عقبم همي زني پرتابي

در هر خم زلف مشکبيزي داري
در هر سر غمزه رستخيزي داري

در هجر تو گر دلم گرايد به خسي
در بر نگذارمش که سازم هوسي

در خدمت ما اگر زماني باشي
در دولت صاحب قراني باشي

حديقة الحقيقة و شريعة الطريقة سنايي

در جمله چون آب و آينه باشد، آن ايشان بديشان نمايد، و خود در ميان ...

هست در هر مکان خدا معبود
نيست معبود در مکان محدود

گرچه در آينه به شکل بوي
آنکه در آينه بود نه توي

نور خود ز آفتاب نبريده ست
عيب در آينه است و در ديده ست

تو در اين راه معرفت غلطي
سال و مه مانده در حديث بطي

صورت خود در آينه دل خويش
به توان ديد از آن که در گل خويش

زهر در کام او شکر گردد
سنگ در دست او گهر گردد