ديوان بيدل دهلوي

غير دل گوشه امني که توان يافت کجاست
بچه اميد نفس رخت سفر مي بندد

ضبط خودت بس است غم خلق هرزه چند
گوهر محيط را بچه ساحل برآورد

من گم کرده بضاعت بچه نازم (بيدل)
دلکي بود ازين پيش دران گيسو ماند

الم عين و سوي ميکشم و حيرانم
يارب از خود بچه تقصير جدايم کردند

چشميکه بران جلوه نظر داشته باشد
يارب بچه جرأت مژه برداشته باشد

ناله ما بچه تدبير تواند برخاست
همچو ني صد گره اينجا بعصا مي پيچد

ناتواني که بجز مرگ ندارد سپري
بچه اميد سر از تيغ قضا مي پيچد

بچه اميد درين دشت توان آسودن
وحشتي بود که تسليم غزالان کردند

شبنم بچه اميد برد صرفه ايجاد
چشميکه گشودم عرق خجلت من شد

يارب دم پيري بچه راحت مژه بندم
بي سايه شد آن گوشه ديوار که خم زد

درين چمن بچه وحشت شکسته ئي دامن
که ميروي تو و رنگ پريده ميماند

پي مقصد بچه اميد کسي بردارد
نامه ئي بود طپش بر پر بسمل بستند

سايه از جلوه خورشيد چه اظهار کند
رفتم از خويش ندانم بچه آئين آمد

صد کوچه خيا است غبار نفس اينجا
تا سير گريبان بچه انديشه دواند

شب رفت و سحر شد بچه افسانه توان ساخت
فرصت نفس ساخته بسيار ندارد

از ساحل اين بحر زبان ميکشد آتش
کشتي بچه اميد زگرداب برامد

يارب درين چمن بچه اقبال ميرسد
چتر بهار و سايه بال هماي ابر

الم وداع طفلي بچه درد دل سرايم
بغبار ناله بردم غم نيسواري آخر

بفسانه تغافل ستم است چشم بستن
نکني کزين گلستان بچه گل دچاري آخر

اي خط ادبي کن مشکن خاطر رنگش
زين شوخ زباني بچه رو سر زده ئي باز

شبنم بچه حيرت قدم افسرد که چون اشک
يک آبله گرديد بهر گام دوچارش

هر گرد که برخاست ازين دشت پري بود
يارب بچه رفتار جنون کرد سمندش

کسي از حقيقت بي اثر بچه آگهي دهدت خبر
بخطي که وانرسد نظر بطلب زنامه (بيدلش)

خجلت شمر فرصت پرواز شراريم
(بيدل) بچه اميد توان کرد توکل

يارب بچه نيرنگ چنين کرده خرابم
شوخي که ندارد زمن امکان تغافل